2 mei 1947, New York. Evelyn McHale keert terug van een bezoek aan Barry, haar verloofde in Easton. Hij vierde zijn 24e verjaardag. Achteraf zou hij tegen een journalist hebben gemeld “toen ik haar gedag kuste was ze vrolijk en gedroeg ze zich zoals ieder meisje dat op het punt staat te trouwen”. Niet veel later na dat afscheid schrijft Evelyn een kort briefje:
“I don’t want anyone in or out of my family to see any part of me.
Could you destroy my body by cremation? I beg of you and my family – don’t have any service for me or remembrance for me.
My fiance asked me to marry him in June. I don’t think I would make a good wife for anybody. He is much better off without me. Tell my father, I have too many of my mother’s tendencies.”
Ze koopt een kaartje voor uitkijkpunt van het Empire State Building. En springt naar beneden, dwars door de mist.
Beneden hoort fotografiestudent Robert Wiles de klap. Mensen snellen toe. Vier minuten na haar val fotografeert Robert Evelyn. Ze ligt bovenop een cadillac limousine van de VN. Haar lichaam schijnbaar onaangedaan maar de limousine is verworden tot een wrak. Haar hand omvat haar parelketting die ze vasthield tijdens de sprong.
Het contrast is enorm: Evelyn lijkt te slapen in een bed van metaal en gebroken glas. Haar lichaam oogt sereen, bijna comfortabel. De limousine heeft zich om haar heen gevormd als een deken. Maar metaal is hard en het glas en gebroken – je weet dat de klap enorm moet zijn geweest.
I don’t want anyone in or out of my family to see any part of me.
Het lichaam van Evelyn wordt –conform haar verzoek– gecremeerd. Maar haar uitdrukkelijke verzoek dat zowel haar familie als anderen niks van haar zullen zien, pakt volstrekt anders uit. Iedereen zal haar zien, zelfs ruim 60 jaar later. De foto verschijnt namelijk 10 dagen later paginagroot in Life Magazine. En dan wordt het beeld veelvuldig overgenomen in andere bronnen. Zo verwordt het tot één van de iconische foto’s van de 20e eeuw. Het is de enige foto die ooit is gepubliceerd van Robert Wiles – zijn roem was kort. Maar wel groots, want Andy Warhol gebruikte zijn foto voor zijn Death and Disaster series – en maakte daar een lelijk repetitief werk van in blauwdruk.
Het is nog steeds een krachtig beeld. Maar het schuurt ook een beetje tegen het voyeuristische aan. Vroeg Evelyn niet specifiek om privacy? Of heb je daar geen recht meer op zodra je ervoor kiest om op openbaar terrein de dood in de ogen te zien?