Dit tafereel is niet vastgelegd in Nederland. En waarschijnlijk ook niet in Europa. Dat zie je en voel je meteen. Licht oordelend misschien. Want wat een houtje-touwtje tafereel. Die vrouw, half wegsuffend in dikke kleden voor een bordje met… organen? Ontvelde cavia’s? Voor consumptie? Wat onhygiënisch.
Dan gaan je ogen naar de man linksachter op de foto, hij bladert door de krant. Hij is wat minder scherp weergegeven dan het vrouwtje voorin waardoor de aandacht voor hem secundair is. De driehoek van hoofden wordt afgerond met de vrouw rechtsbovenin. Ze kijkt onze kant op. Meer kunnen we niet over haar zeggen, ze zit derde rang in deze foto en draagt bij aan de vorm, maar niet aan de inhoud.
Foto’s brengen je soms net zo aan het mijmeren als een brandende open haard. Hoe langer je blijft kijken, hoe meer je in het beeld wordt getrokken. Pas bij nadere bestudering valt je dan ineens op dat linksachter de vrouw een grote zak staat vol met afgesneden stierenhoofden. Omdat de vlees- en bloedkleur zo naadloos overgaat in de kleuren van de zak, kijk je eroverheen. Je moet je ogen dwingen ieder detail afzonderlijk waar te nemen, te duiden.
De foto is gemaakt op heuphoogte, waardoor je je op dezelfde hoogte bevindt als de oudere vrouw en de lezende man. Je kijkt ze recht in het gezicht, en voelt je weer vijfjarige aan de hand van je moeder. Die hele andere dingen ziet dan zij. Totdat je straks volwassen bent. En vanuit hetzelfde, saaie perspectief de wereld inkijkt.