De grootste hobbel in straatfotografie is het overkomen van de angst voor de reactie van de ander. Ik heb inmiddels wat gewoontes ontwikkeld waardoor ik de aandacht afleid. Fotograferen vanuit de heup is daar één van. Of doen alsof je enorme interesse hebt in boom gepositioneerd achter een persoon -snel de persoon fotograferen- en weer vol verbazing naar die boom kijken.
Angst voor portretfotografie
Alles om maar te voorkomen dat mensen zien dat ik hun beeltenis steel. Die vervolgens onderdeel wordt van míjn narratief. Maar al enige tijd knaagt het. Ik vind dat ik achter mijn truukjes vandaan moet komen. Want regelmatig zie ik mensen waarvan ik een portret wil maken. Maar dát gaat niet vanuit de heup. Dat moet je vragen.
Snoekbaars in de Maas
En dat deed ik vandaag. Aan twee mannen die in de Maas aan het vissen waren. Maar het wilde nog niet erg vlotten. Ze zochten derhalve hun heil in een koffertje met allerhande lokaas. Ik vroeg aan ze wat voor vissen ze hoopten te vangen. Snoekbaarsen, zo bleek. Ze hadden op internet gelezen dat deze hier rondzwommen en waren vanuit Den Haag hier naartoe gereden. Ik vroeg of ik een foto van ze mocht maken.
Ze lieten zich gewillig regisseren. Kort daarvoor had ik al gekeken naar het licht, de achtergrond en mijn camera-instellingen. Zodra ze zaten maakten ik rap een rijtje foto’s, steeds vanuit een iets andere hoek. Want het risico schuilt in rare dingen. Een gebouw dat uit iemand hoofd lijkt te groeien. Een hengel die maar half op de foto staat. Ja, die foto’s heb ik. Die kun je hieronder zien op een deel van mijn contactvel. De laatste foto is het geworden. Waarop beide mannen met hun hengel naar mij gericht op een bankje zitten. Hopend op een snoekbaars later die dag.
