Goed, voor één keer maak ik hier een uitzondering. Vreest niet, het adagium buy books, not gear streef ik nog immer na. Want praten over camera’s staat gelijk aan praten over pannen. Leuk, dat je een dure pannenset in je keukenkastje hebt staan, maar wat máák je ermee? Het draait om wat je kunt, niet om wat je hebt.
Zoals gezegd, ditmaal even een uitzondering. Want ik doe mijn Canon 60D met twee L-objectieven hup, de deur uit. The end of an era. Nouja 4 jaar, maar toch. We kijken niet meer met dezelfde blik naar de wereld, mijn Canon en ik.
Die spiegelreflex was essentieel om te bepalen wat ik zocht. Ik had daarvan destijds nog geen idee. Landschapsfotografie? De studio in? Portretten maken? Inmiddels weet ik dat ik het liefst op straat fotografeer. Geen enscenering, maar proberen het moment te pakken. Kijken, wachten en toeslaan, zoals een jager zijn prooi van een afstand observeert en wacht op het juiste moment. Hoe meer ik op straat fotografeer, hoe meer ik me begin te ergeren aan mijn camera.
Herriemaker
Een voorbeeld. De Canon 60d maakt herrie als je een foto maakt. Aanvankelijk was ik gecharmeerd van het geluid van de opklappende spiegel. Een mooi mechaniek, je hoorde de camera aan het werk. Maar dat wordt vreselijk irritant als je op straat fotografeert. Mensen horen dat je foto’s maakt. Ze kijken geërgerd om, maken opmerkingen.
Corpulente Canon
Mijn Canon camera vindt zichzelf heel wat. Een flinke verschijning: bulkerig zwart, een dik objectief erop. En dat plaats je dan voor je gezicht. Een besmuikte straatfoto zit er zo bijna niet in. Daarnaast is de camera niet bepaald handzaam. En dus mocht hij lang niet overal mee naartoe. Tot ons beider spijt. Want ja, talloze malen stond ik dan onthand te staren naar een briljante scène die zich afspeelde in onmetelijk zacht licht.
Kortom, ik was toe aan een nieuwe liefde, en wel de Fujifilm x100t…
Beperk jezelf, zoom met je benen
Na een tijdje gespeeld te hebben met een Canon zoomobjectief (24-105 mm), kocht ik een vast brandpunt (35 mm). Mijn benen deden vervolgens het zoomwerk. Sindsdien loop ik zelfs de benen uit mijn lijf als ik toch weer eens mét een zoomobjectief fotografeer, zo gewend ben ik geraakt aan het zelf vervaardigen van mijn compositie. Bovendien: de uiteinden van een een zoomobjectief zijn eigenlijk altijd ondermaats in kwaliteit. Zoomen kost kwaliteit, liefst gebruik je het midden van een zoomobjectief en verder niks. Een vast brandpunt betekent dat het objectief volledig is geoptimaliseerd op dat ene brandpunt, resulterend in een betere en lichtsterkere lens. De Fujifilm x100t heeft ook maar één brandpuntsafstand, 23 mm. Omgerekend naar full frame is dat 35 mm, en dat is voor straatfotografie ideaal.
Hou op met eindeloos nabewerken
Nabewerking, een valkuil waar ik me graag in laaf. Ik schiet standaard in RAW. Dan komt er een ‘naakte’ foto uit je camera. De kleuren zijn afgevlakt. Nabewerken is noodzakelijk. En dan begint het keuzepallet, dat is oneindig. Alsof je in de supermarkt staat voor een schap met jampotten dat zich kilometers voor je uitstrekt. Je blijft eindeloos dralen, heen en weer lopen, etiketten lezen. En als je bij de kassa staat, voelt het als een afwijzing van honderden potentieel betere keuzes. Metafoor voor de vele nabewerkingen die je óók had kunnen doen.
Deze Fujifilm maakt hoogwaardige JPEG bestanden. Kant en klaar, dus geen excuus om uren achter Lightroom te kruipen. Bovendien, met het Classic Chrome filter doet Fujifilm een knappe poging het kleurengamma van het vroegere filmrolletje te evenaren. Ik ga mezelf hiertoe de komende tijd beperken (met uitzondering van mijn Noordereilandserie in zwart wit).
Maar beperk je niet op álle vlakken
Beperkingen die ik met mijn Canon ervaarde maar die mijn creativiteit juist afremde: de slechts 9 focuspunten, daar waar Fujifilm er 49 heeft, verdeeld over het gehele beeld. En ISO, oh ISO. Een foto uit mijn 60D vanaf 400 ISO toont opzichtige ruis. De techniek vordert, want inmiddels kun je met goed fatsoen (en dus deze camera) 3200 ISO gebruiken.
Concluderend: met deze camera koop ik er een ledemaat bij. Eentje die mij in staat stelt om de wereld vast te leggen, overal. Omdat ik hem altijd mee kan nemen. Want dat is eigenlijk wel het grootste voordeel van deze camera. Hij kan alles, maar heeft daar niet zo’n grote bek over. Klein maar fijn. Meer weten? Het internet loopt over van de reviews, dus ook voor deze camera. Google zelf of kijk wat techblog The Verge of straatfotograaf Eric Kim erover schrijven.