Op 10-12 juli was straatfotograaf Eric Kim in Amsterdam voor de 3-daagse Advanced Street Photography Workshop. 16 deelnemers, waaronder ik, werden zowel theoretisch als praktisch uitgedaagd om over onze eigen grenzen heen te gaan. En dat is gelukt.
Eric begon ooit naast fotograferen met het schrijven over straatfotografie. Overdag werkte hij als IT-er, maar vóór zijn werk, in de lunchpauze, en na zijn werk schreef aan voor zijn blog of fotografeerde hij. Totdat hij werd ontslagen. Hij had toen inmiddels een flinke foto-community opgebouwd, waar hij echter niks aan verdiende. Dus ging hij workshops geven, overal ter wereld. En velen reizen hem achterna; de workshopdeelnemers in Amsterdam vertegenwoordigden 10 nationaliteiten.
Friday Night Critique
De deelnemers moesten vantevoren drie foto’s insturen. That’s all. Je drie beste foto’s, je slechtste, dat mocht je zelf weten. Alle foto’s werden op vrijdagavond gezamenlijk besproken. En toen bleek al direct dat het niveau hoog lag. Termen als figure to ground, leading lines en book ends waren iedereen bekend. Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt bij cursussen of workshops. Eric fileert je foto’s vakkundig. Zijn getrainde oog weet feilloos te benoemen waar het wringt en wat wél werkt. Daarbij wist hij dat wat wringt om te zetten in een opdracht voor het weekend. Mijn opdracht was: werk door op het schieten vanuit de heup, maar richt je expliciet op emotie en achtergrond. Geen lucky shots meer, wél ‘working the scene’.
Doe datgene waar je bang voor bent
Zaterdag moest er geproduceerd worden. De straat op, twee aan twee. De koppels werden bepaald door Eric, waarbij hij rekening hield met de opdrachten en uitdagingen van iedereen. Gedurende de dag hield Eric Office Hours; iedereen kreeg een uur persoonlijke begeleiding van Eric. Ik koos ervoor om het grootste deel daarvan te gebruiken voor feedback op mijn Noordereiland projecten. Het resterende deel gebruikte Eric om te achterhalen waar ik bang voor was. Zonder iets te doen waar je bang voor bent, groei je niet, is zijn filosofie. Ik kon zo gauw niks verzinnen dus draaide hij de vraag om. Waar fotografeer je graag? In drukke menigten. Waarom? Dan val ik niet op. Waarom wil je niet opvallen? Ik heb geen zin in confrontatie. Voilá. Met zijn Amerikaanse enthousiasme dwong hij me vervolgens om op te staan en af te stappen op een hevig getattoeëerde man. Mijn bedenkingen pareerde hij met een
“3, 2, 1, go go GO! And DON’T return with less dan 20 photos!”
De tattoe-man bleek bijzonder benaderbaar en zelfs geflatteerd door mijn vraag hem te mogen fotograferen. Praktisch alle foto’s zijn mislukt omdat mijn instellingen nergens op sloegen. Zie hierboven de enige scherpe foto van de de tattoo-man, met een veel te softe blik mijns inziens. Maar het recht in de ogen kijken van je angst maakt dat deze krimpt tot afmetingen die ineens behapbaar zijn; de rest van de dag bleek de drempel om mensen aan te spreken verdwenen. Eric voerde de druk vervolgens op door mij te verplichten ook met 10 ‘nee’s’ terug te komen. En dát bleek nog bijzonder lastig, mensen zeggen graag ja.
Killing your babies
Zondag werd weer gestart met de straat op. Vervolgens kregen we een lezing van Maarten Rots. Hij vertelde over hoe hij zich beweegt in de wereld van de fotografie. Hoe kom je binnen bij een galerie? Hoe verdien je aan je werk? En hoe kom je uberhaupt op goede ideeën? Daarna diende een selectie te worden gemaakt uit ons werk van dit weekend, slechts 3 foto’s mochten overblijven.
Mijn resultaten omvatten niet mijn beste werken ooit, maar dat was ook niet het doel. Het doel was buiten mijn grenzen te treden, nieuwe dingen proberen. En dat is gelukt. Dat blijkt toch makkelijker als iemand anders je zegt ‘go, go, GO!’
Eigenlijk past de eerste foto van mijn 3 finals niet bij de andere twee. En eigenlijk was de gezamenlijke conclusie dan ook om deze te verwijderen. Beter twee goede die bij elkaar passen, dan een raar onlogisch trio. Sterk aan deze foto was desalniettemin het typisch Amsterdamse tafereel. Twee mannen, een kop koffie, een onhandige zitplek en een plak koek. Het knullige genieten.
Foto 2, genomen op de Albert Cuypmarkt. Er hangt een Mona Lisa vibe over de foto. Door het engelachtige meisje, maar ook door de vrouw linksachter haar. De lichtval, de zwart-wit contrasten.
Foto 3 werd als sterkste bevonden door de groep en door Eric. De kijker identificeert zich met het kwetsbare hondje vanwege de heuphoogte. Er hangt een vreemde leegte om het hondje heen. Hulpeloos, temidden van beweging, kleuren, drukte.
Geld verdienen in tijden van fotografische overvloed
Een geslaagd weekend, en het geld meer dan waard. Was het dat niet geweest, dan had ik het op de cent terug kunnen krijgen, zo belooft Eric bij aanvang. Maar dat is nog nimmer gebeurd. De kracht van Eric is dat hij begaan is met het bouwen en versterken van een community. Zo zorgt hij ervoor dat er direct na de workshop een FB-groep wordt aangemaakt voor de workshopgroep, of hij brengt je in contact met andere straatfotografen als je van plan bent te gaan reizen. Bovendien bleef hij ook na het eindigen van de workshopdagen nog onderdeel van de groep. ‘s Avonds zorgde hij voor een restaurant om te eten, of een bar om te drinken. Verbindingen leggen en inspireren, dat is zijn doel. En dáár verdien je geld mee. Niet met het verkopen van je foto’s, vindt hij. We kregen daarom ook een afdruk van één van zijn foto’s na afloop van de workshop. Om een punt te maken. Oude fotografie versus nieuwe fotografie. Bepaal zelf maar waar je wil staan, maar ik sta hier, droeg hij daarmee uit.
In onderstaande video zie je Eric aan het werk tijdens een workshop op straat. Ja, het is een nogal Amerikaanse aanpak, maar voor de meeste culturen en mensen geldt dat ze daar best een vleugje meer van mogen hebben, mijzelf incluis:
Foto credits voor de groepsfoto’s tijdens de workshop: Jeku Arce