In de zonnige maar ietwat macabere wereld die de Amerikaanse fotografe Julie Blackmon schetst in haar foto’s, zijn de kinderen verzonken hun eigen fantasiewereld. En als er toch een volwassene in de buurt is, zien we daarvan slechts een glimp. Vaak is die volwassene met iets volstrekt anders bezig.
Je kunt haar foto’s zien als kritiek op de hedendaagse opvoedstijl; volwassenen zijn te vol van zichzelf om hun kinderen in de gaten te houden. Maar netzogoed lees je in haar foto’s een lofzang op het kindzijn; volwassenen spelen een bijrol in de fantasiewereld waarin je je als kind waant.
Julie knalt met haar foto’s een vraagteken neer. Jouw klakkeloze oordeel zegt meer over jou dan over wat de fotografe heeft willen zeggen, want ze is niet expliciet genoeg geweest – en dat is fijn.
Een huishouden van Jan Steen
Blackmon was druk met het opvoeden van haar drie kinderen tot het moment dat ze erachter kwam dat er een donkere kamer uit 1907 in de kelder van haar huis bleek te schuilen. En dat bleek de perfecte escape van het huiselijke leven dat ze leidde in een slaapstadje in de VS, waar ze zelf ook ooit was opgegroeid. De elementen uit haar jeugd en dat van haar kinderen herschikt ze tot licht wereldvreemde composities, sterk geïnspireerd door de werken van klassieke Nederlandse schilders. En dan zie je inderdaad de suggestie van een huishouden van Jan Steen terug in onderstaande foto:
Op de rand van waar het misgaat
Dde jonge wezens in de foto bevinden zich vaak op de rand van een potentieel gevaarlijke situatie. De foto roept de vraag op wat er staat te gebeuren in het volgende moment. 
In de getoonde foto The Power of Now zie je twee jonge vrouwen zonnebaden op felgroen gras. Naast één van hen ligt het zelfhulpboek The Power of Now van Eckhart Tolle, welke ze direct in de praktijk lijkt te brengen. Ze leeft even in het nu en heeft geen flauw benul van het bestaan van haar kinderen. Een paar meter verderop zwemt één van hen onder water. De peuter probeert vanaf de zwembadrand tevergeefs een bal vast te pakken.
De personen in de foto’s zijn allen afgeleid. Niemand houdt zich met hetzelfde bezig. Ze zijn allemaal op dezelfde plek, maar dat is het dan ook wel zo’n beetje. Saillant detail is dat deze foto zou worden afgebeeld in het magazin van Oprah “O”. Echter, die baby zo dichtbij het zwembad, dat zinde de redactie niet. Kon die niet een stukje worden verschoven? Nee, zei Blackmon:
“I tried to explain I was being ironic — that the baby was there simply to suggest that this mom got so into her book about ‘living in the moment,’ that she forgot all about her baby. I don’t think they got it. I was just trying to create tension. But that’s obviously not what they were after.”
Wanordelijkheid vs. The Sound of Music
Onderstaande foto toont bij langer kijken een duidelijke tegenstelling in tijdsgeest en opvoeding. Op het filmscherm zien we Georg Von Trapp (The Sound of Music) een serenade brengen aan een bataljon mierzoete kinderen die gebiologeerd naar hem luisteren. In de tuin zien we echter 10 kinderen die vooral in hun eigen wereldje leven. Eén ervan blokkeert deels de projector. Is dit een latente boodschap van Blackmon; prefereert het jongetje de veilige familiestructuur van de familie Von Trapp boven die wanordelijkheid binnen zijn eigen familie?
Blackmon kwam op het idee toen ze met haar eigen gezin een film keek in haar tuin:
“The idea for Night Movie came to me when we were actually watching a movie outside with a projector set up. About every five seconds, one of the kids would get up to go get some more popcorn or a snack, and they’d block the screen with their silhouette.
I remember thinking the way their little frames looked on the screen was way more interesting than the actual movie. And the idea of the movie screen mimicking life itself was also something I was thinking about.”
Gooien met babies
Onderstaande foto riep bij mij direct een levendige herinnering op. Want ik werd vroeger regelmatig de lucht ingegooid. Ik was een jaar of 3, maar de sensatie staat me nog levendig voor de geest; een mengeling van ultieme vrijheid in het luchtledige, vermengd met de korte angst om net náást die handen terecht te komen. Wat ik nooit kwam.
Julie toont met deze foto de zorgeloosheid van vele vaders die hun kinderen in de lucht gooien. Het is een antidotum tegen de waanzinnige veiligheidsmanie van huidige generaties. En zo is het.
“At one point in time, these photos were part of every family album. It’s so funny to me how things have changed. We’re so safety-conscious now and worried about things like shaken baby syndrome. I guess they didn’t know about that then, but, boy, they sure had fun.”