Iedere hondenbezitter legt zijn hond periodiek het menselijke wasritueel op. Want anders gaan ze zo stinken, en stinkende huisgenoten moeten we niet. Sommigen ondergaan het gedoe lijdzaam, anderen verzetten zich hevig.
Eens in de zoveel tijd móet ik erover schrijven. Honden, en onze verhouding tot hen. Zo schreef ik eerder over Elliott Erwitt en hoe hij erop los antropomorfiseert; hij fotografeert viervoeters om de mens beter te leren begrijpen. Want wat wij in hen zien, zijn we zelf. En laat dát nu ook precies de drijfveer zijn van fotografe Sophie Gamand.
“I photograph dogs to better understand humans. Dogs are the first – and most striking – example of artificial selection. Acting like gods, Men created dogs, manipulated their genetics to fulfill their own needs and desires. We subdued an entire specie.” ~ Sophie Gamand
Uit één idee wordt weer een andere geboren
Gamand wilde aanvankelijk een serie maken over het trimmen van honden. Derhalve bouwde ze een fotoset op bij een hondentrimsalon in de New Yorkse wijk The Bronx. Echter, toen de trimmer de honden begon te wassen, zag ze wat het water deed met de hond, en hun vacht. En toen wist ze dat dát het project was, waar ze naar zocht.
We zien verfrommelde honden, ontdaan van hun statuur. Hierboven een blik vol gelatenheid, hij is verslagen. Voor nu althans.
“Ze haten het bijna allemaal. Maar sommige ondergaan het in stilte en andere vechten. De vechters vind ik het leukst.” ~ Sophie Gamand
Deze hond heeft ondanks zijn ridicule uiterlijk toch nog enig behoud van decorum. Zijn blik vertoont de gelijkenis met een portretschilderij uit de 18e eeuw. Enigszins statig, hooghartig zelfs, kijkt hij ons zijdelings aan. “Het zal mijn tijd wel duren” lijkt hij te denken (waarbij ik me uiteraard enorm schuldig maak aan een antropomorfische blik – deze hond denkt namelijk helemaal niets).
Alle foto’s verraden een knap staaltje timing: Gamand moet razendsnel te werk zijn gegaan, want een natte hond heeft een bijzonder sterke reflex: uitschudden!
