Holly Andres vertelt kleine fotosprookjes waarvoor ze uit haar eigen verleden put. Nauwgezet regisseert ze haar geheugen in mierzoete plaatjes met een laagje donkere suspense.
Sprookjes moeten worden verteld van begin tot eind. Daarna mag je pas gaan ontleden, filosoferen. Dus: éérst het verhaaltje zien, zonder begeleidende woorden:
The summer of the hornet’s nest
Holly Andres: een familie anekdote
Andres vertelt het verhaal van twee zusjes die in de ban raken van een voor hen onduidelijk voorwerp, met desastreuze gevolgen. Het zusje wordt een keer of honderd gestoken, op haar verjaardag nog wel. Het is het verhaal van haarzelf en haar zusje. Een mooie familie-anekdote die je eindeloos kunt navertellen, of kunt vangen en verfraaien in 6 foto’s.
Wespengeel!
Alle foto’s staan bol van de gele voorwerpen; de muren, de taart, de haarelastiekjes van de zusjes, moeders jurk, en zelfs het badwater heeft een gelige waas. Geel, wespengeel dus. En dat de foto’s een mierzoet gevoel oproepen sluit perfect aan bij datgene waar wespen op af komen. Zoetigheid. Kijk bovendien eens goed naar de close up van de taart op foto 2. Daar wringt het al van de suspense; er zit een wesp op.
Het verleden ensceneren
Andres legt niet het heden, maar het verleden vast, waarbij je onvermijdelijk de boel bij elkaar liegt, net zoals deze foto’s doen. Want als we praten over gebeurtenissen doen we dat als ware het een boek. Alles heeft een begin, een midden en een eind. Maar op het moment dat we ín een gebeurtenis zitten hebben we nog geen idee in welk deel we ons bevinden. Later wordt alles helder, omlijnd en ingekaderd tot een fijn luisterverhaal. Voor op een verjaardag. Maar minstens de helft zetten we sterker aan. Een tikkie zoeter, of juist zwartgalliger, afhankelijk van ons publiek.