Ergens hier ver vandaan, op een buitenpost boven de poolcirkel aan de Barentszzee, leeft een man; één man, Vjatseslav Korotki. Hij is meteoroloog en noteert al 30 jaar nauwgezet de weersomstandigheden van dit stukje wereld dat aan de rand van de aardbol hangt. Evgenia Arbugaeva maakte er een fotoserie over.
Fotografe Evgenia Arbugeava bezocht de meteoroloog tweemaal. Wat ze dacht te vinden was een heftig verhaal dat hem had doen besluiten de maatschappij zijn rug toe te keren. Dat bleek afwezig.
“The world of cities is foreign to him—he doesn’t accept it. I came with the idea of a lonely hermit who ran away from the world because of some heavy drama, but it wasn’t true. He doesn’t get lonely at all. He kind of disappears into tundra, into the snowstorms and doesn’t have a sense of self the way most people do. It’s as if he were the wind, or the weather itself.”
Donkere beelden
Arbugaeva maakte een fotoserie van zijn arctische leven. De beelden roepen een sfeer op van een verre planeet weer waarin zonlicht geen rol speelt. De nachten bestaan uit bevroren sterrenhemels, de dagen uit een staalblauw schemerlicht. Met veel moeite perst Arbugeava het licht in haar opnamen. Wat overblijft is een schemerig tijdloos licht, waarin Korotki bijna oplost. Alle attributen om hem heen zijn oud en versleten en waren elders allang in vergetelheid opgegaan.
Korotki wandelt met een zaklamp naar de verlaten vuurtoren om brandhout te halen.
Dagelijks schrijft hij zijn meteorologische observaties op. Zijn kantoortje toont parafernalia die filmisch aandoen.
De weerman rookt een sigaret in zijn zelfgemaakte boot en staart de verte in, die ver is hier. De boot gebruikt hij om zijn avondeten te vangen.
Het enige andere levende wezen dat hem gezelschap houdt is een vogel, in een kooi. En een plant, in een glas water. Hij heeft een vrouw, maar die woont verderop, in een stad waar je per helicopter een uur voor moet reizen. Maar hij heeft geen helicopter. Derhalve zoekt hij zijn vrouw niet vaak op. Bovendien: hij vindt de stad te druk.
Korotki heeft tijd, zoals wij dat niet hebben. Soms maakt hij huisjes van lucifers. Hij leeft met een meditatieve snelheid, zo stelt de fotografe. Met het weinig licht dat aanwezig is weet Arbugaeva tóch een schaduw te creëren van het huisje.
De beelden van Arburgaeva zijn magisch-realistisch en roepen een sterke sfeer op van melancholie, rust en meditatie. Soms zijn de beelden zó filmisch, dat het bijna kitsch wordt. Maar het is echt, het bestaat. Iemand leeft zo, en verkiest de eenzaamheid boven een permanente stroom aan externe prikkels.