In 2013 bezocht ik een Deens dorpje met de sprookjesachtige naam Humblebaek. Ik maakte daar een foto die ik nog steeds als mijn signature piece beschouw. Onlangs was ik in de buurt en ging terug naar dezelfde plek. Want die foto stimuleert mij nog altijd om méér te fotograferen. Die plek is een beetje mijn eigen bedevaartsoord voor fotografie.
De signature piece uit 2013
Het gaat om onderstaande foto, waar ik eerder over schreef en welke hier te koop is. Ik liep met een vriendin door de beeldentuin van museum Louisiana en vond een klein paadje dat hier naar toe leidde:
De foto vat in één beeld samen wat mij aantrekt in fotografie: de suggestie van een verhaal (wat doet die vrouw daar met haar jas over haar armen, wie is die zittende persoon, kennen ze elkaar?) en een sterke compositie door lijnen en vormen die elkaar versterken. Laveren tussen emotie en ratio.
De fotopelgrimage
Eind 2015 was ik er weer. De gevoelstemperatuur was -14 en de ijzige zeewind deed me afvragen of ik überhaupt wel kleren aan had. Het was, kortom, een helse plek om buiten te staan. Ik fotografeerde totdat het gevoel in mijn vingers volledig was verdwenen, ging weer naar binnen en aanvaardde mijn pijnlijk tintelende vingers lijdzaam. Dat herhaalde ik nog twee keer.
Ik maakte flink wat foto’s en begon dit keer in een volstrekt andere hoek. Zwart-wit licht want ik fotografeerde recht tegen de felle zon in. De rechte lijnen van het gebouw en de kronkelingen van de takken vormen een mooi contrast van mens en natuur.
Maak veel foto’s en beweeg
Als een locatie je aanstaat blijf dan bewegen en blijf fotograferen. Zo voorkom je dat je thuis concludeert dat je 50 foto’s uit precies dezelfde hoek hebt genomen waar nét nog een stuk lantarenpaal op is te zien. Zelfs een getraind oog ziet niet alles tijdens het fotograferen. Meestal maak ik een serie foto’s en kijk deze dan snel achter elkaar terug op mijn scherm. Door de verschillende invalshoeken te vergelijken heb je meestal al direct een voorkeur, en kun je met die compositie verder gaan. Het gaat hierbij puur om je gut feeling, ga je foto’s niet eindeloos beoordelen, dat komt later wel. Nú moet je zoveel mogelijk fotograferen.
Een (klein) deel van mijn resultaat zie je hieronder. Veel foto’s soms net uit een iets andere hoek, met net weer andere mensen. Goede foto’s vereisen doorzettingsvermogen. De hit rate van alle bekende fotografen is bijzonder laag. Je moet veel fotograferen om een paar goede foto’s te maken. Trainen zoals sporters dat doen. Zodat als het moment dáár is, je voorbereid bent.
Luck is when opportunity meets preparation ~ Seneca
Het resultaat
Ik had dit keer de pech dat er een tentoonstelling was van een vrouw die druk doende is met stippels. Stippels is het helemaal, zo lijkt het. Ook in de (conceptuele) fotografie zijn er steeds meer zielen die gekleurde stippen op oude foto’s plakken en deze vol trots presenteren aan galerieën. Het werkt, want het wordt verkocht aan andere stippelfanaten. Misschien moet ik daar eens een (verbolgen) stukje over schrijven. Enfin. Het was dus bijzonder druk in het museum door die stippen, wat niet bepaald bevordelijk was voor een mooi rustig beeld.
In deze foto zie je naar mijn smaak nog te veel mensen, maar ze plakken niet aan elkaar. Veel verhaal zit er echter ook niet in.
De foto hieronder is ontvankelijker voor vrije interpretaties. Een man kijkt op uit een boek. In de reflectie achter hem zien we een vrouw die in de verte kijkt. Doordat ze nu gespiegeld wordt, lijkt het alsof ze naar de opkijkende man kijkt.
En dan de laatste, mijn favoriet van mijn tweede bezoek, éindelijk was er even niemand, behalve een klein blond ventje. Het is de tegenpool van de contemplatieve oude vrouw. We zien het mannetje met afhangende schoudertjes voor zich uit staren. Ook het gebouw zelf is in nog opperbeste (jonge) staat; de dakrand is hier van fris hout daar waar hij in de foto van de vrouw grijs en afgebladderd is.
Compositorisch vind ik mijn oude foto toch beter. Je kijkt met het paadje mee recht het water op en de zwarte balken sturen je blik de verte in. Deze positie kon ik nu niet aannemen vanwege de positie van het jongetje. Zijn hoofd zou dan wegvallen tegen het object dat binnen staat. Tenslotte sta ik er zelf ook nog onbedoeld op in de reflectie van de ruit.
Buiten mijn kleine foto-bedevaart is het Louisiana Museum ook al reden genoeg om een kleine detour te maken als je Kopenhagen bezoekt. Het gebouw, de ligging en de beeldentuin zijn indrukwekkend. Met de tentoonstelling moet je uiteraard geluk hebben, wat ik niet had, met die idiote stippels van Yayoi Kusama.