We zijn als beschaving inmiddels zover dat we onszelf met gemak kunnen vernietigen. Die macht maakt ons kwetsbaar, en dus maken we ons druk over het verlies van verworven kennis en kunde. Deze proberen we verwoed veilig te stellen voor… ja voor wie eigenlijk? Een argeloze ruimte-bezoeker?
Atoombunkers proppen we vol met stamcellen, zaden, sperma, elektronische data en hersens. Vier jaar lang probeerde de Zwitserse fotograaf Yann Mingard deze bunkers vol met vermeend erfgoed binnen te komen. Dat lukte maarliefst 21 keer.
Unheimische beelden van Yann Mingard
Het resultaat is de expositie en het bijbehorende fotoboek Deposit. De foto’s zijn eigenlijk slechts een voetnoot bij de honderden vragen die de beelden oproepen. Je voelt je terstond unheimisch, klein, en niet terzake doende zodra je deze megalomane initiatieven beziet. De donkere toonzetting van de foto’s benadrukt dat gevoel nog eens.
Yann Mingard | Ingang van Mount 10 | Deposit series
Over Mount 10 (“Fort Knox”)
Heb je een verzameling data waarvan je vindt dat het een atoomaanval zou moeten overleven? En is geld geen issue? Dan vlieg je (uiteraard met je eigen jet) naar de privé-luchthaven van het Zwitserse ‘Fort knox’; Mount 10. Daar deponeer je je data in bovenstaande grot, no questions asked. De gegevens krijgen een versleuteling (encryption) waarvan niemand ter wereld de sleutel heeft, behalve jij. In Zwitserland kan dat, natuurlijk.
“There are biometric controls for entry to the room—I was weighed when I first entered and then when I left. The atmosphere is pressurised against all infiltration.
They use the Internet, so technically someone could infiltrate their data banks, but you can have your own private engineer, and the company promises the highest possible level of immunity from NSA and Prism infiltration.”~ Mingard in een interview
Yann Mingard | Gangenstelsel van Mount 10 | Deposit series
Wat zit er in de reageerbuis?
Mingard heeft zijn serie in 4 thema’s opgedeeld: menselijk, dierlijk, plantaardig en elektronisch. Onder ‘menselijk’ valt onderstaand nietzeggende reageerbuis. Gok eens wat erin zit:
Yann Mingard | Reageerbuis uit het The European Bioinformatics Institute (EBI) in Groot Brittannië | Deposit series
Onze cultuur!
Het blijkt onze culturele nalatenschap te zijn: het buisje bevat Shakespeare’s sonnetten, de speech van Martin Luther King, een jpeg foto en een kopie van het in 1953 gepubliceerde artikel over de structuur van DNA, geschreven door Crick en Watson. De informatie is gecodeerd en omgezet naar synthetische DNA.
Daar komen ze vast wel uit, in de toekomst.
In wiens belang?
De belangen die hiermee worden gediend zijn soms publiek, soms commercieel. Diverse overheden en grote wetenschappelijke instituten zien het als hun taak om erfgoed veilig te stellen. Daarnaast bestaan de commerciële instellingen die van onze angst en hoop voor de toekomst hun business model hebben gemaakt. Een voorbeeld hiervan is het bedrijf KrioRus dat handelt in onze hoop op een tweede leven.
Yann Mingard | KrioRus | Deposit series
Cryonics
Op dit moment dobberen wereldwijd zo’n 300 man in vloeibare stikstof, wachtend tot de wetenschappers zover zijn om ze weer tot leven te kunnen wekken. Dat grapje kost je bij leven wel 200.000 euro. Heb je goede hoop dat uiteindelijk alleen je brein nodig is voor een wedergeboorte, dan wordt er voor een schamele 70.000 euro een kleiner plekje voor je gereserveerd in eenzelfde tank. Murray Ballard maakte een fotoserie over dit fascinerende fenomeen.
Yann Mingard | KrioRus | Deposit series
Kleurig uniform
Mingards’ serie is wat luguber. Slechts één foto toont een wat milde vorm van spot. We zien een bewapende militair gelaten kijken naar een gepantserde deur. Die deur is de toegang naar een onderaards gangenstelsel berstensvol met data. Mount 10 weet haar veiligheidscredo tot in het ridicule door te voeren; de bewaker wisselt van uniform afhankelijk van het land van herkomst van de bezoekers: de heersende politieke gevoeligheden in dat land bepalen de kleur van het uniform van deze man.