Ian Ruhter trekt zich niks aan van de technologische ontwikkelingen van het medium fotografie. Hij zweert bij natte plaatfotografie, een techniek daterend uit 1850. Het arbeidsintensieve proces resulteert in verbluffend scherpe foto’s, onvergelijkbaar met de scherpte van hedendaagse digitale camera’s.
De Amerikaan heeft er zijn levenswerk van gemaakt: rondreizend in een tot camera omgebouwd bestelbusje legt hij het hedendaagse landschap van Amerika vast, zoals men dat in de 19e eeuw ook deed. Maar toen zonder busje.
Voor iedere foto moeten de omstandigheden perfect zijn; de temperatuur, luchtvochtigheid en de kwaliteit van het het collodium zijn allen van invloed op het resultaat. En waar je met Photoshop nog wat kan wegwerken, kun je hier een mislukte foto weggooien.
Kosten: €500 per keer…
Een oplage van 1
De platen die worden belicht zijn een vierkante meter groot, en zijn tevens het negatief: na belichting moet de plaat direct worden ontwikkeld. De oplage van zijn foto’s is dus altijd 1. Werken met collodium is niet zonder risico’s; het is een extreem brandbare stroperige vloeistof, welke bovendien zeer giftig is om in te ademen. Niet voor niets zie je Ruhter aan het werk met een gasmasker op.
In onderstaande video krijg je een impressie van zijn levensstijl en enthousiasme, welke soms uitmondt in frustratie wanneer een foto blijkt te zijn mislukt. Het Amerikaanse sausje moet je soms wel even voor lief nemen.
UPDATE: Ik heb inmiddels een wet plate foto van mezelf laten maken. Hier zie je het resultaat.