Je kunt, mits je klinisch dood bent, je in laten vriezen bij een temperatuur van -196 graden. Het te bewaren weefsel wordt zo behandeld dat het in principe onbeperkt houdbaar blijft. Of iemand je ooit weer zal kunnen ontdooien blijft ongewis. Maar de kans dat je weer tot leven komt is nog altijd groter dan wanneer je wordt begraven of gecremeerd, zo stellen de cryonisten.
De Britse fotograaf Murray Ballard dook in de wereld van cryonics. Zijn nieuwsgierigheid dreef hem naar de mensen die grof geld neerleggen (zo’n $ 200,000) voor het idee mogelijk een tweede leven te krijgen. Zes jaar lang werkte hij aan zijn serie dat resulteerde in het boek The Prospect of Immortality.
Alcor Cryonics
Laten we beginnen bij het voorlopige tussenstation na je dood als cryonist: in een stikstoftank bij één van de 4 cryonics bedrijven. We zien het gebouw van Alcor, in Arizona. De wat matte kleuren in combinatie met de palmbomen geven het bouwwerk een serene gloed. Het pand van Alcor is rechttoe rechtaan, geen opsmuk. De heggen netjes gesnoeid. Een soort modern, wetenschappelijk hiernamaals. Precies wat Alcor je meldt te bieden.
Alcor Life Extension Foundation, Scottsdale, Arizona, December 2012.
Ontwaken in de toekomst
Een religie stelt je een hoop goeds in het vooruitzicht. De hemel, het oneindige leven, 72 maagden. Niets van dat al voor cryonisten. Zij betalen voor de hoop na enkele luttele seconden (want zo ervaar je dat) weer te ontwaken in een wereld die niet de jouwe is. Vergelijk het met iemand uit de 14e eeuw die we nu zouden ontdooien in onze tijd. Hoe ontheemd zou die persoon zich voelen?
Kapotte vriezer
De aanleiding voor dit fotoproject school in een obscuur krantenartikeltje in The Guardian over een Frans echtpaar dat zelf twee stikstoftanks had aangeschaft waarin ze al enige tijd verbleven. Hun zoon bewaakte de temperatuur. Dácht hij, althans. Want het experiment kwam tot een vroegtijdig einde toen de arme jongen erachter kwam dat zijn ouders al maanden achtereen in een veel te warme tank zaten. Het viel niet meer terug te draaien en het echtpaar werd alsnog gecremeerd.
“Patient care” bij Alcor Life Extension Foundation 2006.
We zijn niet dood maar gedoemd
Cryonisten reppen niet zozeer over de dood, maar meer over gedoemd zijn. Een voorbeeld: als iemand op straat 100 jaar geleden terstond stopte met ademen dan was dat een fait accomplis; de persoon was gedoemd – het proces onomkeerbaar.
Als er nu iemand op straat stopt met ademen, halen we de trukendoos open; we reanimeren, defibrilleren en bellen de ambulance. Pas na 4-6 minuten is iemand volgens óns gedoemd, want zolang kan het brein zonder zuurstof. We beschikken (nog) niet over de benodigde trukendoos die dat probleem kan omzeilen. Maar het is natuurlijk niet ondenkbaar dat ook die 4-6 minuten in de toekomst zal worden opgerekt. Dát is wat cryonisten hopen en vermoeden. Tot die tijd wachten ze rustig af in een tank.
Patient #2 net voordat hij permanent zal worden gepreserveerd bij Kriorus, Alabushevo, Russia, 2010.
Wie doen dit?
Ballard koos ervoor om niet enkel een kille wetenschappelijke registratie van het fenomeen te maken, maar juist ook de mensen fotograferen die nú nog leven en straks in zo’n tank dobberen. Bijvoorbeeld John Bull, die op onderstaande foto een videoboodschap opneemt waarin hij meldt wat er moet gebeuren na zijn dood.
John Bull, a prospective patient, records a video instructing people what to do upon his death, 2010.
Maria Camacho, een vrouw uit de Londense wijk Brixton, heeft zich eveens opgegeven voor een mogelijk tweede leven. Je vraagt je onwillekeurig af hoe ze dat in hemelsnaam kan betalen, gezien haar schamele bezittingen en de staat van haar appartement. Wil zij een tweede kans in de toekomst? Is het dat idee dat haar op de been houdt in dit leven?
Maria Camacho, prospective patient, at her home in Brixton, London, UK. 2011
Ballard ziet parallellen tussen de dood en fotograferen. Hij raakte gegrepen door dat wat Susan Sonntag al eerder schreef over de relatie tussen fotografie en de dood, zo vertelt hij in een interview:
“All photographs are memento mori. To take a photograph is to participate in another person’s (or thing’s) mortality, vulnerability, mutability. Precisely by slicing out this moment and freezing it, all photographs testify to time’s relentless melt.”
Draagbare “perfusion kit”, voor eerste hulp bij overlijden van een cryonics gegadigde, Mei 2007.
Is de fotograaf inmiddels zelf ook een overtuigd cryonist?
“Of course I’ve thought about it. For a while I considered signing up could be part of the project, until someone pointed out that it would change how people read the work, so I decided against it.
On the other hand, one cryonicist once said to me that, really, I have to sign up in order to finish my project, because at the moment I’ve only photographed half the process…”
~ Ballard in een interview
Wil je nu ineens alles weten over cryonics? Lees dan hier verder.