De wereld van Matthieu Venot is een kleine, voorspelbare en rechtlijnige wereld gemaakt van pasteltinten en geometrische vormen. Mensen zijn er volstrekt afwezig. Het is er fijn toeven.
De wereld bestaat uit een verzameling overzichtelijke zaken, maar alles is door elkaar gehusseld. Het is aan de fotograaf om weer orde in de chaos te scheppen. Om passende plaatjes te vinden als ware het een memoryspel. Rubriceren, categoriseren. Orde scheppen. En daar is Matthieu Venot goed in. Hij richt zich op kleurrijke detailcomposities bij mooi weer. In zijn wereld wonen geen mensen, maar dingen.
Kleurrijke foto’s uit een grauwe havenstad
De fotograaf maakte zijn werk in telkens dezelfde stad. En het is verdomd wonderbaarlijk als je weet wélke stad. Geen Miami, LA of een Spaanse stad. Nee, Brest, een havenstad in West-Frankrijk.
Brest, een door god en iedereen verlaten stad aan de kust. Vol betonnen bouwwerken, grauwheid en regen. Ik was er ooit een dag, als gevolg van een schromelijk overdreven aanbeveling in mijn reisgids. Door enkel te fotograferen bij staalblauwe luchten en een felle zon, weet Venot een consistente serie te creëren. En dat kan dus zelfs in zo’n grafstad als Brest.
Een vierkant formaat
Alle foto’s uit het werk van Venot zijn vierkant, het bekende Instagram formaat. Vierkante foto’s laten je oog minder dwalen dan het 2×3 formaat. Immers, daar moet je altijd kiezen aan welke kant je ‘begint’. Bij een vierkante foto is dat anders. Niks prevaleert, alles krijgt bij de eerste blik gelijke aandacht.
Aandacht voor details
Venot heeft geen interesse in overzicht. Liever zoomt hij in op een schijnbaar nikszeggend detail, wat een kleurrijk geometrisch schouwspel oplevert. De beelden werken bijna troostend. Het is lekker om naar beheersbaarheid te kijken. Alles is georganiseerd en klopt. In tegenstelling tot je eigen leven.
Schaduwen
In bijna al zijn beelden zijn schaduwen een belangrijk onderdeel in de compositie. Dat is bijvoorbeeld goed te zien in de balkonnenrij hieronder. Aan de rechterkant vormt zich telkens een eigenlijk vreemd gevormde schaduw. Iets dat pas opvalt als je het op een foto ziet. In het voorbijgaan filter je schaduwen weg uit het straatbeeld.
Tweedimensionaal leren kijken
In de serie Kant noch Wal ben ik ook op zoek naar geometrische vormen, maar dan tussen kant en wal. De vertaling van drie- naar tweedimensionaal maakt dat je je bewust wordt van al deze vlakken om je heen. Op straat kijk je niet naar vormen, daar zie je slechts objecten – steeds net vanuit een andere hoek. Je oog is getraind om het wát te zien, dat is belangrijk om je voort te bewegen en om te overleven. Tweedimensionaal kijken (in vlakken en vormen dus) heeft geen toepasbaar nut. Je tweedimensionale oog moet je dus trainen. En dat begint met kijken, veel kijk naar foto’s. Naar die van anderen en die van jezelf.