Anderhalf jaar geleden startte ik met Kronkeling, resulterend in nu 100 artikelen. Sinds een half jaar groeit het bezoekersaantal explosief, evenals het aantal nieuwsbrieflezers. Maar waarom begon ik er eigenlijk mee, en waar haal ik mijn inspiratie vandaan? Een kleine blik achter de schermen.
Over waarom ik Kronkeling begon
Nog vóór Kronkeling had ik een website zoals vele hobbyfotografen die hebben: de domeinnaam was mijn voor- en achternaam en je vond er mijn werk en af en toe een nieuwe blogpost. Om mijn kennishonger te voeden, zocht ik me suf op internet naar goed geschreven stukken over het werk van kunstzinnige fotografen, en over de niet-technische kant van fotografie – ofwel, het leren kijken. Want je wordt bedonderd waar je bij staat. Om Hans Aarsman te citeren:
“Zien heeft meer te maken met je hersenen dan met je ogen. Zien is meer denken dan kijken.”
~ Hans Aarsman
Maar ik kwam van een koude kermis thuis. In mijn zoektocht kwam ik niet veel verder dan het blog van Eric Kim. Ik besloot om het zelf maar te gaan doen. Want schrijven vind ik leuk, én het zorgt ervoor dat ik alles onthoud. Ik bedacht een nieuwe domeinnaam (vrij naar de Kronkels van Carmiggelt) zodat de website los zou komen te staan van mijn persoon en ging aan de slag.
Vooral dat beginnen was lastig. Want ik schreef artikelen die eigenlijk niet aan mijn eigen standaard voldeden. Datzelfde proces had (en heb) ik met fotografie. Je moet eerst een hoop halfbakken werk maken voordat je eindelijk eens iets maakt dat in de buurt komt van wat je mooi vindt. De enige remedie is dus doorgaan, doorgaan, doorgaan. Dat proces is briljant verwoord door Ira Glass in de video hieronder:
Over waar ik de tijd vandaan haal
Bijna wekelijks wordt mij gevraagd “waar haal je toch de tijd vandaan?” Ik heb immers een full time baan, een sociaal leven, fotografeer zelf ook nog, etc. Deze vraag komt mij echter onzinnig voor. Iedereen heeft tijd, de vraag is wat je ermee dóet.
Tel eens alle uren op die je voor tv (Netflix!) en achter social media doorbrengt. Voilá: ik heb geen tv en gebruik Facebook enkel om fotografiesites te volgen. Tijd is het meest schaarse goed dat we bezitten, maar we gaan er en masse spilzuchtig mee om. Seneca schreef hier – heel lang geleden – al eens een bijzonder actueel boekje over: On the Shortness of Life.
“We are not given a short life but we make it short, and we are not ill-supplied but wasteful of it… Life is long if you know how to use it.”
~ Seneca
Kortom, de tijd is van mij. De zondagochtend besteed ik altijd aan het schrijven voor Kronkeling. Dat is uit praktische overwegingen want niemand plant zondagochtend een festiviteit waarvoor je wordt uitgenodigd. Er is op dat tijdstip geen enkel excuus om níet te schrijven. Bovendien verstuur ik de nieuwsbrief altijd op zondagmiddag – dat werkt als een perfecte stok achter de deur.
Over hoe ik aan ideeën kom
De ideeën voor blogposts doe ik op gedurende de week. Ik volg allerhande websites via Feedly en Facebook. Daarnaast heb ik inmiddels een omvangrijke fotoboekenverzameling waar ik ideeën uit haal om over te schrijven. En tenslotte ben ik geabonneerd op The British Journal of Photography, een eindeloze bron van inspiratie. De opgedane ideeën noteer ik vervolgens in een boekje dat ik altijd bij me heb.
Mijn ideeënboekje © Kronkeling
Over hoe ik heb leren schrijven
Door schrijven orden ik mijn gedachten en sla ik dingen op. Ik heb tientallen dagboeken volgeschreven. Dat bleek een goede vingeroefening voor Kronkeling. Maar: alle begin is moeilijk. Anderhalf jaar geleden kostte een artikel me uren, soms dagen. Ik schreef er 2 per maand. In 2016 besloot ik het tempo op te voeren naar twee keer per week. Dat was in het begin hard werken, maar inmiddels vind ik steeds meer mijn ‘schrijfstem’ en zijn de meeste artikelen binnen 2 uur klaar.
Over de toekomst van Kronkeling
Sinds dit jaar stijgen de bezoekersaantallen significant en inmiddels zijn honderden mensen geabonneerd op de wekelijkse nieuwsbrief. Als gevolg van Kronkeling verzorg ik inmiddels regelmatig avonden voor fotoclubs door het hele land. Dat geeft natuurlijk voldoening.
Maar: ook als ik vanaf morgen slechts 1 bezoeker per dag zal hebben, ik blijf schrijven. Want zo begon ik anderhalf jaar geleden, en dat weerhield me er niet van om door te gaan. Ik schrijf omdat ík het leuk vind, en dat is de beste motivatie om het vol te houden.