Het is tijd voor een tussentijdse update van mijn derde jaarlijkse Noordereilandserie getiteld Kant noch wal. Voor het eerst koos ik een abstract thema. Mijn eigen stijl is verhalend, dus dit was een ver-van-mijn-bed-show. Dacht ik.
Hoe ik aan een thema kwam
Na eerst een jaar een kleur, en het jaar daarop in zwart-wit fotograferen, wilde ik nu meer focus aanbrengen. Liefst een thema dat me dwingt om anders te leren kijken. Geïnspireerd door het werk van Jared Krause besloot ik voor abstract te kiezen. Ik schreef onderstaand tekstje en ging aan de slag.
In 2016 speelt de achtergrond een belangrijkere rol in mijn wekelijkse foto van het Noordereiland. Daarvoor probeer ik elementen uit het stedelijk landschap zó in te zetten dat er een geslaagd beeld ontstaat, een kloppende compositie. Niet het klakkeloos registreren, maar juist het orkestreren van bestaande elementen.
De vlakverdeling is dit jaar dus leidend, en niet het verhaal in de foto. Vandaar de ietwat dubbelzinnige serienaam Kant noch wal.
Ik was een beetje bang dat ik te snel uitgekeken zou zijn op dit thema. Abstract is voor mij meestal synoniem aan saai, emotieloos. En in dat licht is het dan ook logisch dat ik onderstaande foto als eerste maakte in de serie:
Deze eerste foto is inderdaad abstract en emotieloos, puur registrerend. Het bevestigde fijn mijn beeld van abstracte fotografie.
Focus biedt mogelijkheden
Maar zoals met veel dingen: hoe meer je je focust, hoe meer er te zien valt. En dan komt toch langzaamaan je eigen stijl bovendrijven.
Het leuke van jezelf een opdracht opleggen, is dat het je dwingt om door een andere bril te kijken. Je kijkt bevooroordeeld naar de wereld. Je ziet slechts dat wat je gewend bent te zien. De rest registreer je niet eens. Het lukt je pas als je je best doet, jezelf een opdracht geeft. Je kunt bijvoorbeeld proberen een bepaalde stroming na te bootsen, of fotograferen in de geest van een bekende fotograaf. Pas dan vallen je oogkleppen af.
Leven krijgen in de foto
Ik kon bést leven in een abstracte foto krijgen, zo concludeerde ik na het maken van bovenstaande foto. Er is de suggestie van menselijke aanwezigheid. Een luie man die geen zin heeft om iets te doen aan de hangende linker deurklink. De vrouw met liefde voor symetrie die genoeglijk haar zout- en peperstel exact in het midden van het vensterraam plaatst. Hoe leven zij samen op dit schip, die man en die vrouw?
Zelfs ook op een nog abstracter niveau kun je leven suggereren, zoals met de zijkant van een flink doorleefd schip:
Zelfportret
En toen ik daar wel weer een beetje klaar mee was, zag ik ineens mezelf in een schip, letterlijk:
Hetzelfde geldt natuurlijk voor de foto van mijn eigen fotograferende schaduw in de foto in de kop van deze blogpost. Ook een zelfportret, maar dan wat abstracter.
Humor
En tenslotte bleek het zelfs mogelijk om humor te gebruiken binnen dit thema:
Nog 5 maanden te gaan. Ik ben – gelukkig – nog niet uitgekeken op deze opdracht, sterker nog, die 5 maanden voelen veel te kort. De gehele serie Kant noch wal is hier te vinden.