Er zijn weinig podia voor fotoreportages. Welke blad reserveert er nu 18 pagina’s voor de vele verschijningsvormen van partytenten? Welke krant laat in 8 pagina’s zien hoe een koeienfotograaf te werk gaat? Dat gemis werd fotograaf en uitgever Roel Rozenburg teveel. Hij startte Hollandse Beelden, een blad vol oernederlandse fotografie.
Vroeger droegen de foto’s vaak het verhaal. In Vrij Nederland maar ook in diverse kranten stonden paginalange fotoreportages, slechts vergezeld van een klein onderschrift bij iedere foto. Nu vind je ook nog veel beeldmateriaal afgedrukt, maar niet meer in de verhalende vorm. Het zijn telkens één of twee beelden bij de tekst, in plaats van andersom.
Beelden van Hollandse bodem
Hollandse Beelden (iets groter dan A5-formaat) druist in tegen de overdaad aan tekst. Ze leveren lekker 160 pagina’s vol beeld. Het moet een soort Hard Gras worden voor de fotografie. Binnenin vind je een mix van nieuws en documentaire, jong talent en gevestigde namen. Daarnaast zijn er telkens twee vaste rubrieken: een beeldverhaal uit het Nationaal Archief en een interview met een oude rot uit het vak.
Een goede beeldmaaltijd
De begeleidende tekst in Hollandse Beelden is nuttig en nergens teveel. Integer, verhalend. De fotoverhalen zijn als een goede maaltijd. Je moet er eigenlijk maar één per keer verteren, de rest bewaren voor een later moment. Zodat je écht weer even leert kijken, de rust neemt en het beeld op je in laat werken. Dat gaat bijzonder makkelijk met de goed gecureerde eerste editie van Hollandse Beelden.
Hieronder een voorbeeld van zo’n verhaal, dat telkens start met een korte tekst.
Jan
Iedere zondag rond vijf uur drinkt Jan (82) een borrel met een zoutje en iedere zondag komt rond diezelfde tijd de buurman zijn sigaar aansteken. Jan is blind, vanaf zijn geboorte al, en durft geen lucifer aan te steken. Hij woont bijna zeventig jaar in hetzelfde huis, eerst met zijn ouders en jongere broer. Vanaf 1982 alleen. Hij kent het huis goed en wil niet vertrekken.
(…)
Thuishulp heeft de voormalige corrector van de blindenbibiotheek niet. Een taxichauffeur doet boodschappen, de schoonmaakster ook de was, zijn voormalige cheffin komt zaterdags voor een kopje koffie en Jan regelt zijn buurtgenoten voor de rest van zijn hulp.
Móoie advertenties
Je hebt het amper door, maar er staan ook adverteerders in dit blad. Het zijn beeldvullende archieffoto’s met niet meer dan een logo onderin. Hoofdredacteur Roel Rozenburg zegt daarover:
“We gaan het niet doen als iemand al zo’n gelikte kant-en-klare advertentie heeft. Ik blader altijd meteen door bij dat soort advertenties. Het moet op onze manier. Naar deze foto’s ga je kijken, dat is ook de grap.”
Bron: NOS
En, waarom ook niet, gewoon nóg een voorbeeld uit de huidige editie:
Jos
Jos van Leeuwen is al 52 jaar de persfotograaf van Den Haag. Hij begon als jongen van 16 met een foto van een brandalarm aan de Gaslaan, al noemt hij liever de brand in het Ritz, waarbij twee etages van het restaurant in rook opgingen. Dag en nacht is hij met zijn werk bezig – altijd in nette kledij. Hij wordt daarom ook wel gekscherend “de fotograaf met stropdas” genoemd.
(…)
Ze kennen elkaar sinds zij zes was en aan het Rijswijkseplein kwam wonen. Jos woonde daar al en zijn ouders hadden beneden een tijdschriftenzaak. Boven hen woonde fotograaf Joop Thuring. Hij inspireerde Jos die op zijn zestiende een Agfa Clack kocht waarmee hij zijn eerste foto’s maakte. ‘Ik vroeg me toen wel af waarom in de krant die mooie foto’s van een uitslaande brand stonden, terwijl mijn foto’s erg donker waren. Nu weet ik hoe het zit met belichting, toen had ik maar een heel klein flitsertje.’ Jos heeft nooit voor een baas gewerkt, maar altijd als eigen baas.
© Jos van Leeuwen
© Jos van Leeuwen
© Jos van Leeuwen
Meer weten?
Meer informatie over het fototijdschrift Hollandse Beelden vind je op hun website.
NB: Kronkeling doet niet aan advertenties, sponsoring, sluikreclame en steekpenningen. Tips en aanbevelingen zijn oprecht en niet ingegeven door dollartekens in de ogen.