Xavi Bou: over hoe vogels vliegen

De donkere strepen over het serene landschap doen in eerste instantie denken aan de inktstrepen van een defecte printer. Maar wat je ziet is – letterlijk – een vogelvlucht. Zwermen vogels in beweging, waarbij hun bewegingen zijn gecomprimeerd tot één beeld. 

Xavi Bou kijkt al een jaar of 5 omhoog, op zoek naar vogelbewegingen. De soort maakt niet zoveel uit, die kun je niet meer waarnemen in zijn beelden. Bij hem staat de beweging centraal, want hoe vliegen die vogels eigenlijk? Ons oog is te traag om snelle bewegingen goed waar te nemen. Daarom maakt Bou gebruik van chronofotografie; het samenvoegen van diverse beelden tot één foto. Eadweard Muybridge was hier de vroege voorloper van.

 

 

Gevederde vrienden

Bou heeft al van jongs af aan een bovenmatige interesse in onze gevederde vrienden. Hij werd aangestoken door zijn grootvader die hem de diversiteit van het vogelrijk bijbracht. Dat is herkenbaar voor mij.

Ik weet feilloos een tjifjtjaf van een merel te onderscheiden wanneer ik beiden hoor twinkeleren. En íedere keer als ik een aalsscholver op een lantaarnpaal zijn verendek majesteus zie drogen, grinnik ik. Het is een ridicuul beeld van een statige vogel die gedoemd is om na iedere duik met gespreide vleugels in de wind te staan om op te drogen. Immers, hij heeft geen waterafstotende vetlaag zodat hij sneller kan duiken. Maar dat geintje kost hem wel telkens een halve dag wachten in de wind. Enfin. Die preoccupatie met vogels komt door mijn vader die vroeger (en nu nog) iedere vakantie zijn verrekijker en vogelboekje inpakt. Zo’n vogelboekje heb ik ook. En die verrekijker komt er misschien ook nog wel.

Enfin. Deze fotoserie fascineert mij derhalve ook.

 

 

 

 

Abstract landschappelijk

Iedere foto is een aangenaam contrast tussen stilstand en beweging. Het landschap dat onveranderlijk lijkt en dan zo’n veeg vogels die daar over heen zoeft. Je lijkt te kijken naar een rustieke landschapsfoto en abstract schilderij in één.

 

 

Doelgericht vs. rondfladderend

Ook het vogelrijk lijk je op te kunnen delen in enerzijds doelgerichte types en anderzijds vogels die maar een beetje voor de vuist weg voortleven. In bovenstaande twee beelden is de richting helder voor alle vogels. Die kant gaan we op, en daarmee uit. De zwerm hieronder echter ontbeert enige centrale leiding. Iedereen rommelt maar wat aan.

 

 

 

 

 

Bou wil de kijker met deze vogelserie bewust maken van onze perceptie van tijd. Als we maar trager konden waarnemen, dan was er veel meer te zien in zo’n vogelvlucht. Nu moeten we het doen met zijn beelden. Die niet onverdienstelijk zijn.