Isabelle Mège: over 135 fotografen en één vrouw

Wat kunnen 135 fotografen met elkaar gemeen hebben? Eén obsessieve vrouw die hen er allemaal toe aanzette om haar te fotograferen, bij voorkeur naakt. Isabelle Mège achtervolgde soms jarenlang fotografen wiens werk zij bewonderde. Ze drong zichzelf op als tijdelijke muze; fotografeer mij, wees geïnspireerd! 

Isabelle Mège: over hoe ze te werk ging

Rond haar twintigste begon ze ermee; fotografen vragen om haar te fotograferen. Niet zomaar iedere fotograaf, maar iemand wiens werk haar aangreep. Bijna zonder uitzondering gebruikt zij in het eerste contact met de fotograaf de zin:

I would like to see myself from your point of view

Wanneer een akkoord volgde, liet ze de vrije hand aan de fotograaf. Na iedere shoot vroeg ze om de gemaakte foto, gesigneerd en voorzien van editienummer. De print archiveerde ze, tezamen met andere artifacten die met de gebeurtenis te maken hadden (zoals de voorafgaande correspondentie). Nooit betaalde zij voor de foto noch werd zij betaald voor het poseren, want:

As soon as there’s a question of payment, it’s dead, you fall asleep

~ Isabelle Mège

Dat ze bezig was met het maken van een kunstwerk blijkt uit het feit dat ze vooraf iedere artiest vroeg een contract te ondertekenen (nouja, een paar handgeschreven zinnen op een papiertje) waarmee zij toestemming verleenden om de foto te exposeren voor niet-commerciële doeleinden.

 

Wie je bent in de ogen van een ander

Het is een fascinerend gegeven: hoe ziet de ander jou? Wat wordt er uitgelicht, wat onderbelicht? Welke karikatuur ben jij in de ogen van een ander? Dit kunstproject van Mège laat een veelheid aan blikken zien. Ingezoomd, uitgezoomd, verleidelijk, plat, uitdagend, behouden. Je bent wat de ander ziet.

 

I could tell this project came from an obsessive mind, this strange project of being photographed by photographers she liked—not those she thought were famous, but those she liked.

~ Deelnemende fotograaf Fouad Elkoury

 

De hele wereld over reizen

Mège beperkte zich niet tot fotografen uit haar woonplaats Parijs. Nee, haar favoriete fotografen bevonden zich over de hele wereld. Om al die artiesten te kunnen ontmoeten, legde ze geld opzij dat ze verdiende met haar baan als secretaresse in een lokaal ziekenhuis.

 

Over 3 buisjes bloed in de post

Niet iedere fotograaf hapte gretig toe op haar vraag. Het kostte Mège jaren om Joel-Peter Witkin te overtuigen. Ze stuurde hem brieven, maar hoorde niks terug. Ze probeerde hem te bereiken via de galerieën die zijn werk verkochten. Ook geen respons. Toen gooide ze het over een andere boeg. Ze liet 3 buisjes bloed afnemen door een bevriende verpleegster en stuurde deze naar Witkin, vergezeld van een briefje. En dat raakte kennelijk wel een snaar:

There were twenty or forty stamps on the package, I wasn’t expecting the blood. But that was a gesture that I understood.

~ Joel Witkins

En dus ging hij na dat bloed akkoord. Witkin enscèneert zijn werk en schetst vantevoren hoe de foto eruit moet komen te zien. Zo ging hij ook te werk voor de foto van Mège. Het resultaat noemde hij Nègre’s Fetishist, wat zou uitgroeien tot één van zijn meest bekende beelden. Het beeld toont Mège liggend op een bed waarvan de lakens zijn besmeurd met vermoedelijk bloed. Aan haar hielen lijken punthakken gegroeid, waardoor het beeld magisch-realistisch aandoet.

Selfothermade

De 135 foto’s van Mège zijn gemaakt in de periode 1986-2008. Inmiddels is ze 50 jaar en nog steeds in het bezit van haar collectie. Slechts een handjevol mensen hebben alle foto’s gezien, waaronder een journalist van The New Yorker, die er een prachtartikel over schreef (en wat de bron vormde voor dit stuk).

De beste samenvatting van haar werk (want de 135 foto’s vormen tezamen haar kunstwerk) wordt – vind ik – gegeven door een Franse filosoof:

While Mège appears to have the will of an artist, she distributes the means of creation to others; she is an artist whose medium is other artists.

It’s a selfothermade

~ Jean-Luc Nancy