Freelance photo editor Sanna Dullaway klust in haar vrije tijd een beetje bij door zwart wit foto’s in te kleuren. En verdomd dat doet een hoop met je inlevingsvermogen.
Zwart wit foto’s inkleuren is niks nieuws. Maar de hoeveelheid ingekleurde iconische foto’s van Dullaway is bijzonder. Ze kleurt portretten van overleden presidenten, foto’s uit de Vietnamoorlog, maar ook recente foto’s van fotografen die zelf ook voor een kleurenrolletje hadden kunnen kiezen.
Wat schieten we ermee op, met die ingekleurde foto’s?
Het doel van Dullaway met haar inkleurexercitie is dat we een ander perspectief krijgen op beelden van vroeger:
“I think a color photo makes you feel that history is much closer”
~ Sanna Dullaway
Ik zie haar werk als een bewustwording van een verschil in perceptie van een zwart-wit en een kleurenfoto. Vooral bij iconische foto’s is dit effect interessant. Een voorbeeld hiervan is Migrant Mother, van Dorothea Lange:
Mirgrant mother – Dorothea Lange | Colorized version by Sanna Dullaway
Deze foto heb ik tientallen keren gezien, in boeken, bladen en hangend aan museummuren. Het is, kortom, een klassieker, ik kén het beeld. Dacht ik.
Maar de kleurenversie confronteert mij met het feit dat ik één kind op deze foto telkens volledig heb gemist. De kleinste, gewikkeld in een beige doek, rechts onderaan. In de zwart wit compositie valt het kindje grotendeels weg doordat de huid dezelfde grijstint heeft als de doek waarin het ligt. Maar in kleur zie je ineens een driehoek van kinderhoofdjes. Je blik volgt een andere route. En in dit geval vind ik de route in de kleurenfoto sterker, sprekender.
Een schikbarende ansichtkaart
Nog een voorbeeld waarbij de kleurenversie naar mijn idee een stuk beter, of in ieder geval heftiger is. Onderstaande foto is gemaakt in de jaren ’40 door het leger van de Verenigde Staten. De zwartwitversie toont een nucleaire test op het eiland Bikini Atoll. Je blik wordt direct naar de bizarre explosie getrokken.
Maar in de kleurenversie zie je éérst het azuurblauwe water, wat meteen een idyllisch vakantiegevoel oproept. Totdat je die helse wolk aan de horizon ziet. Een idioot contrast tussen hemel en hel dat veel sterker over komt door de zoete kleuren van strand, palmbomen en zeewater.
Nuclear testing at Bikini Atoll, by U.S. Army | Colorized version by Sanna Dullaway
Hoe kleurt Dullaway de foto’s in?
Dullaway werkt met Color Mode in Photoshop. Haar gevoel voor kleur heeft ze zichzelf aangeleerd; door veel te fotograferen en foto’s te bewerken. Dan leer je vanzelf dat gras niet gewoon groen is, maar eindeloos veel soorten groen, afhankelijk van de kleur van het licht en de aanwezige schaduwen. Dullaway gebruikt voornamelijk de Brush Tool, meestal past ze maar één laag toe bovenop de de foto. Per foto kost het inkleuren haar gemiddeld een uur.
De verkeerde kleur gekozen
Dullaway probeert zo dicht mogelijk tegen de waarheid aan te zitten met haar kleurgebruik. Maar soms gaat het mis:
“I try to research as best as I can, but I’m only human and I make mistakes. For instance I now know that the soldiers’ trousers in Timothy O’Sullivan’s A Harvest of Death were sky blue”
~ Sanna Dullaway
A Harvest of Death by Timoth H O’Sullivan | Colorized version by Sanna Dullaway
Over een andere kijk op de vluchtelingen van vroeger
Nog niet eens zo heel lang geleden sloegen 60 miljoen Europeanen op de vlucht voor de Tweede Wereldoorlog. En daar zijn foto’s van gemaakt, natuurlijk. Maar wel in zwart wit. En dat maakt dat de beelden abstract zijn, kunstzinnig soms bijna. Tótdat je de kleurenversie ziet. Je kunt je immers veel beter identificeren met mensen met een huidskleur (in plaats van een grijstint).
[soliloquy id=”4927″]
[soliloquy id=”4967″]
[soliloquy id=”4973″]