Sommige fotografen hebben hun leven lang genoeg aan iets héél kleins. Zoals een sneeuwvlok. Alexey Kljatov’s foto’s zijn een knap staaltje macrofotografie van sneeuwkristallen. En een ode aan de diversiteit van de sneeuwvlok. Want inderdaad, er zijn dus echt geen twee hetzelfde.
De Russische fotograaf startte ruim 5 jaar geleden met het fotograferen van sneeuwvlokken. De aanleiding: hij kon zich niet voorstellen dat alle sneeuwvlokken uniek zijn. Immers, met het blote oog zien we alleen de relatief grote ijskristallen van 5 milimeter of groter en die zijn ook nog eens bijna altijd hetzelfde type (waarvan je hieronder een voorbeeld ziet). Kljatov was benieuwd naar al die andere vormen. Dus besloot hij sneeuwvlokken te gaan fotograferen.
Stellar Dendrite
Snow Flake Guide
Nu blijkt dus – na enig googlewerk – dat je alle sneeuwvlokken op kunt delen in type. Er zal eens níet iets gecategoriseerd zijn door de mens, denk ik dan.
Caltech (California Institute of Technology) heeft er een complete site voor opgezet (wel eentje die qua lay out nog in de jaren ’90 hangt). Op die site vind je een Snow Flake Guide. Zodat je lekker kunt gaan categoriseren na een sneeuwbui. Leuk! Bij gebrek aan sneeuw zet ik dan maar het juiste naampje bij de foto’s van Kljatov.
Stellar plate
Sneeuwvlokken zijn uniek, maar sneeuwbuien zijn dat ook, volgens Kljatov. Zo zijn er dus sneeuwbuien die geen enkele ‘mooie’ sneeuwvlok voortbrengen. Of nouja, hij extrapoleert die aanname op basis van een paar vlokken, denk ik dan. Want hij zal toch niet alle vlokken hebben bekeken van zo’n bui.
Simple prism
Some people think that snowflake photography is a complex matter, and requires expensive equipment, but in fact it can be inexpensive, very interesting and quite easy, after some practice
~ Alexey Kljatov
Geen dure apparatuur nodig – wel een tandenstoker
Kljatov heeft geen dure apparatuur nodig om deze beelden te maken. Hij maakte zelf een constructie waarin zijn camera ondersteboven hangt. Die camera, dat is gewoon een Canon Powershot A650 in macro-modus. Wel heeft het hem veel tijd gekost om tot een goede opzet te komen. De sneeuwvlokken goed uitlichten is een kunst op zich.
Na eindeloos gepruts met ondergrond en achtergrond kwam hij tot de conclusie dat de vlokken het beste op wol kunnen liggen. Hij kan de sneeuwvlok dan gemakkelijk in een andere positie manouvreren. Met een tandenstoker, want dat schijnt zo’n vlok best te kunnen hebben.
Deze was het moeilijkst. Ik denk een combinatie tussen simple prism en stellar dendrite…
Zin om ook aan de slag te gaan? Kljatov licht zijn werkwijze tot in detail toe op zijn blog. Nu alleen nog een sneeuwvlok vinden.