Anders Petersen: over een ruig café aan de Reeperbahn

Het begon met een toevallig cafébezoek aan de Reeperbahn in Hamburg, een straat van lichte zeden en ander mannelijk vertier. De camera van Petersen lag op tafel omdat hij even danste met een vrouw. Bij terugkomst bleek een groep mensen in de weer met zíjn camera. Hij vroeg hen of ze hem wilden fotograferen. Daarna kreeg hij de camera terug en fotografeerde die groep. Dat was het startschot van zijn project. 

We schrijven 1967, café Lehmitz. Anders Petersen was een Zweedse fotografiestudent die in dit café het leven vond dat hij wilde vastleggen. Drie jaar lang pendelde hij heen en weer tussen Stockholm en Hamburg om aan dat fotoproject te werken.
 

Slapen in de keuken

Petersen had geen rooie cent maar wist met de eigenaar van café Lehmitz te regelen dat hij gratis in de keuken mocht slapen indien hij op de kinderen van de kok paste. Dat is dus denken in oplossingen. Als je iets écht wilt, kan het. Maar je moet wel bereid zijn wat in te leveren.

 

 

Anders Petersen is een intuïtieve fotograaf. Hij verdrinkt (soms letterlijk) in zijn omgeving net zolang totdat niemand hem meer opmerkt, en gaat dán fotograferen. Dat resulteert in beelden waarbij je jezelf in dat café waant. Je zit aan tafel bij dronken mensen, ruikt het verschaalde bier en hoort op de achtergrond de upbeat sixties muziek uit de jukebox schallen.

 

 

Petersen gebruikt een bijna grafisch zwart wit, veel grijstinten zijn er niet te zien in zijn foto’s. Wel grove korrels. En dat past perfect bij de rauwe café sfeer die hij wil vastleggen.

 

 

 

 

 

Over Rose & Lilly in deze foto

Op bovenstaande foto staan Rose en Lilly. Nouja, Rose… Dat is de bijnaam van de linker man vanwege een getattoeëerde roos op zijn borst. Dagelijks, na zijn werk in een nabijgelegen restaurant, toog Rose naar café Lehmitz. Om zijn vrienden te zien, maar bovenal voor Lilly, de vrouw op rechts. Nimmer slaagde zijn avances.

Lilly kijkt licht geërgerd naar de fotograaf. Dat was ze ook, volgens Petersen. Ze had er genoeg van dat hij altijd maar met de camera voor zijn gezicht zat:

“Can’t you just behave like normal – have a beer and be like everyone else? Do you have to take pictures all the time? Please finito, now!”

 

 

Het was een bont gezelschap, daar in café Lehmitz. Havenwerkers, werklozen, prostituees en veel oude mannen die nergens anders meer pasten in de maatschappij. Ze leefden ruige levens, konden vaak maar net rondkomen. Lehmitz was voor hen een veilige haven, een ankerpunt waar de wereld zich overzichtelijk gedroeg en waar zorgen werden overstemd met alcohol en vertier.

 

 

I am more using my heart and stomach and I go for that, it keeps me going. I don’t use the upper-half so much when I am shooting – it is more after when I am shooting when I am looking at my contact sheets, and then I try to analyze and put things together.”

~ Anders Petersen (via Eric Kim)

 

 

 

 

 

350 gratis foto’s

Na afronding van zijn fotoproject had hij zijn eerste tentoonstelling in … café Lehmitz. Hij hing de 350 foto’s boven de bar en aan de muur en meldde dat iedereen die zichzelf herkende op een foto, deze mee mocht nemen. Na een paar dagen hing er niks meer. Het boek is gelukkig nog wel te koop.