Mijn eindserie uit de workshop van Alex Webb

Ik ben nét terug uit Rome, waar ik een 5-daagse workshop volgde bij één van mijn grote helden: straatfotograaf Alex Webb. Die dagen zaten berstensvol fotograferen, filosoferen, editen, frustratie en inspiratie. Alles dwars door elkaar heen. Ik kan er vele blogposts over schrijven, en ga dat ook zeker doen. Maar nu eerst maar eens het overkoepelende verhaal.

De workshop werd gegeven door Alex Webb en zijn vrouw Rebecca Norris Webb (ook fotografe).

Twee dagen voordat de workshop begon, was ik al in Rome. Om het ritme van de stad te voelen en te bepalen in welke buurten ik wilde fotograferen (dat werden Testaccio en Trastevere). Zodat ik daar geen kostbare workshopdagen voor nodig zou hebben. En natuurlijk om langs de toeristische attracties te lopen waar ik later geen tijd meer voor zou krijgen. Maar daarvan was ik snel genezen toen ik dit aantrof bij de Trevi-fontein:

 

Over de groep

De workshop bestond uit 17 deelnemers van all walks of life én van over de hele wereld. Een topmodel, een documentairefotograaf, een film director, een trouwfotograaf en zo verder. De leeftijdsrange was al even divers en liep uiteen van 22 tot 64 jaar. Maar op één vlak waren we exact hetzelfde: we praatten allen het liefst in beelden.

 

 

In het midden staan Alex Webb (geheel in het zwart) en Rebecca Norris (witte sjaal met bril). Ik sta aan de andere kant van Alex.

Het programma

Vijf dagen lang ben ik (bijna) iedere seconde bezig geweest met fotografie. Om 9:30 startte de dag met het overhandigen van je fotowerk van de voorgaande dag. Telkens leverde je jouw A-selectie in (maximaal 10 foto’s) en je B-selectie (maximaal 25). Onder leiding van Alex en Rebecca werden alle selecties uitvoerig besproken. En potverdrie wat is dat leerzaam. Want juist doordat je gedwongen wordt ook een B-selectie te maken, zie je hoe vaak het toch gebeurt dat daar sterke beelden in zitten volgens anderen.

Mijn eigen signatuur vloog tijdens de workshop alle kanten op. Daar werden we vooraf ook voor gewaarschuwd door Alex. Je wordt flink door de mangel gehaald en pas een paar weken nadat je weer terug bent, begint alles een beetje in te dalen en neem je sommige dingen ervan mee in je toekomstig werk. Maar daarvoor moet je eerst de uitersten opzoeken in je éigen werk. En dat deden we dus.

 

Urenlang kijken, kijken, kijken

De ochtend begon dus met het beoordelen van die A- en B-selecties. En dat dan voor alle 17 deelnemers. Dat duurde zo’n 3,5 uur. Wat overbleef was een selectie gemaakt door Alex en Rebecca, soms na lang discussiëren, soms al na een minuut.
En dan de lunch, een welkome afleiding na zoveel visuele input. Die lunch was natuurlijk een feest, want we zaten in Rome. Maar ook tijdens het eten ging het over fotografie, over hoe je je fotografische grenzen kunt verleggen, over hoe je omgaat met dagen achtereen geen goede foto’s maken en amusante anekdotes over andere bekende fotografen, die Alex bijna allemaal persoonlijk kent.

 

 

Een poëtische vs. een dynamische blik

Na de lunch gingen Alex en Rebecca dieper op een specifiek onderwerp in. Zoals het maken van een fotoboek, het samenstellen van een tentoonstelling of hun ervaringen met uitgevers en galerieën. Beiden hebben decennia aan ervaring en dat delen ze graag. Naast goede fotografen zijn ze ook goede docenten. Rebecca heeft een wat zachtere, meer poëtische stijl (ze is tevens dichter) terwijl Alex’ foto’s tjokvol energie en dynamiek zitten. Doordat ze beiden feedback geven is de kans kleiner dat je de ‘meester’ kopieert. Al is onderstaande foto die ik maakte (met mijn telefoon) wel heel duidelijk een Webbiaanse geïnspireerd beeld. Alle randen zijn gevuld, overal gebeurt wat – visueel gezien dan.

 

 

En dan… fotograferen!

Om 15:00 werden we losgelaten, en moest het echte werk dus nog beginnen. Fotograferen tot zonsondergang om 19:30. En daarna thuis je eigen selectie maken. Om dan ‘s ochtends voor de les tóch nog eens te kijken of je het nog eens bent met je eigen selectie van de vorige dag.

Het kan niet anders met een workshop, maar je foto’s direct selecteren nadat je ze hebt gemaakt, is niet goed – zo weet ook Alex. Je voelt dan namelijk nog teveel emoties bij de foto’s. Je ziet veel meer omdat de herinnering nog vers in je geheugen ligt. Meestal kiest Alex zijn eerste ruwe selectie na een week, waarna hij deze print en zich ermee een omringt. Pas na lange tijd (soms jaren) wordt het voor hem duidelijk of de foto goed genoeg is.

De eindselectie van de workshop van Alex Webb

De laatste dag brachten we binnen door. Zoals iedere dag begonnen we met photo critique van de voorgaande dag. In de middag dienden we vervolgens onze eindserie te maken uit alle door Alex en Rebecca geselecteerde foto’s van de hele week (dat waren er zo rond de 25-30 per persoon). Daarbij diende je ook rekening te houden met de volgorde. Kortom, iedereen was druk doende achter zijn laptop:

 

 

Slideshow van het groepsresultaat

Onze eindselectie werd vervolgens óók weer gereviewd door Alex en Rebecca. En daar werd nog een hele hoop mee geschoven, gedelete en toch weer bijgestopt. Het duurde drie uur alvorens er 17 eindseries gereed waren. Die werden vervolgens in een slideshow gezet, begeleid door Italiaanse muziek. En toen waren we eigenlijk best wel trots op het werk dat we hadden neergezet in zo’n relatief korte tijd. Het totale resultaat kan ik helaas niet delen (het zijn immers niet alleen mijn eigen foto’s) maar mijn eindserie – gecureerd door Alex en Rebecca – natuurlijk wel. Ook de volgorde van de foto’s is door hen bepaald. Maar die leek gelukkig al wel veel op mijn eigen keuze.

Mijn eindserie

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En nu?

Het zijn – vind ik – niet de beste foto’s ooit die ik heb gemaakt. Maar wat die 5 dagen met mijn blik heeft gedaan – hoe ik nu naar de wereld kijk – daar is een flinke vijl overheen gegaan. Mijn blik is scherper, consistenter. En dat hoop ik te kunnen vertalen in mijn fotowerk.

Over een maand ga ik nog eens door al mijn gemaakte foto’s heen en maak dan míjn selectie. Nu kan ik dat nog niet want er zit – zoals gezegd – nog teveel emotie in mijn eigen keuzes. Rome zit nog te vers in mijn geheugen.
UPDATE: Dat heb ik inmiddels gedaan.

En de foto in de header van deze blogpost? Die heb ik ‘s nachts gemaakt terwijl ik bij een Italiaan achterop zijn motor zat. Want:

When in Rome, do as the Romans do