Oeps. Ik had mezelf voorgenomen om iedere twee maanden een serie te maken in de geest van een bepaalde fotograaf. Helemaal volgens plan loopt het niet. Ik ben namelijk simultaan bezig, oftewel, ik stap tegelijkertijd in de hoofden van diverse fotografen. Maargoed, ik heb er weer eentje af: een blik op het Noordereiland door de contrastrijke ogen van Trent Parke.
Voor wie geen idee heeft waar ik het over heb: hier lees je over mijn voornemen om in 2017 zes keer in de huid van een fotograaf te kruipen. Om zo mijn eigen fotografie-gereedschapskist een beetje uit te breiden. Dit keer stap ik in het hoofd van Parke.
Over Trent Parke
De Magnumfotograaf Trent Parke staat bekend om zijn hevige contrastrijke zwart wit foto’s. Vaak fotografeert hij recht tegen de zon in. Dat resulteert meestal in volledig zwarte figuren, afgezet tegen een felwitte achtergrond. Of – zoals op de foto hieronder – felle lijnen also gevolg van een mistige ochtend.
© Trent Parke
Eén van zijn bekendste foto’s is Summer Rain, welke je hieronder ziet. Een man wacht in een hevige zomerse bui op groen licht. Hij heeft gerend en zal zo weer gaan rennen. Daarom heeft hij zijn das over zijn rechterschouder gegooid (dat is dus niet de schouderband van een rugtas).
© Trent Parke
Hoe ik te werk ging
Ik was al goed bekend met het werk van Trent Parke. En ik wist dus al wat ik van hem wilde kopiëren:
1. Tegen de zon in fotograferen
2. Contrastrijke foto’s maken
Ik doe dat zelden eigenlijk, tegen de zon in fotograferen. Het leek me een goede oefening dat onder (mijn eigen) dwang nu maar eens te gaan doen. Maar daarvoor was wel een zonnige dag nodig. Aangezien ik de serie in maart maakte, was het ook nog eens een knisperkoude winterdag.
De zon bleek het makkelijkst te vangen op de kades van het Noordereiland. In alle vier de foto’s neemt de zon een hele hap weg uit een hoek, de opname is daar letterlijk uitgebeten, er zit geen data in de overbelichte pixels.
© Kronkeling
Mijn beste foto
Mijn favoriet uit de serie die ik maakte, is het onderstaande beeld. Het is contrastrijk; je kunt de zonnestraal die in het verlengde van de Erasmusbrug op het Noordereiland valt, bijna aanraken. De scherpe scheiding van zon en schaduw komt door de vochtige lucht.
Ik heb een tiental foto’s gemaakt van deze scène. Maar op het merendeel was de vrouw bezig in haar tas of keek ze op haar telefoon (dat laatste maakt het soms echt onmogelijk om straatfotograaf te zijn, iedereen zit de hele dag door stompzinnig op zijn telefoon te kijken). Maar op dit beeld kijkt ze naar haar man, die wegloopt. Als kers op de taart liep er op dat moment nét een groep mensen over de Erasmusbrug, tussen twee gebouwen in.
Het resultaat is een rustig, licht melancholisch beeld. De eenzame mens in de grote stad. Dat contrast, daar houd ik van.
© Kronkeling
Waarom niet in zwart wit?
Parke fotografeert in zwart wit, maar ik niet. Het was aanvankelijk wel de bedoeling. Maar er ging iets verloren wanneer ik ze omzette naar zwart wit. Dat knisperende koude gevoel bij een frisse winterdag verdween, terwijl de kleurenversie dankzij die vaalblauwe tinten dat koude gevoel wél goed overbracht. Dus een beetje van Park, en een beetje van mezelf. Wat ook precies de bedoeling is met deze hele exercitie.
© Kronkeling
“I am forever chasing light. Light turns the ordinary into the magical.”
Trent Parke via Magnum
© Kronkeling
Wat ik ervan heb geleerd
Door dat spelen met de zon weet ik nu dat uitgebeten pixels helemaal geen doodzonde hoeven te zijn. Sterker nog, het is een middel waarmee je een sterke sfeer kunt neerzetten. Mooi, ik heb er dus weer een gereedschap bij.
Heb je de eerste serie Noordereiland door de ogen van… gemist? Hier vind je mijn poging om het werk van Hans van der Meer na te bootsen.