Sommige foto’s zijn gewoon ronduit vervelend. Zoals de fotoserie In Anxious Anticipation van Aaron Tilley. De beelden wekken een tomeloze irritatie op. En een enorm gebrek aan voldoening. Want ik wil juist het moment kort nádat de foto is genomen zien. Maar dat blijft voor eeuwig verborgen.
Voldoening wanneer iets stukgaat
Sommige dingen zijn lekker om te zien of te doen. Er schuilt een gek soort voldoening in het moment dat een grote glazen vaas van de tafelrand valt en in duizend stukken uiteen spat. Of misschien ervaar ik dat wel alleen zo. Dat type voldoening lijkt in onderstaande foto’saanwezig te zijn, totdat ik me besef dat de fotograaf net te vroeg op de knop heeft gedrukt. Met als gevolg dat het voldoenende moment waarin iets onherstelbaar wordt beschadigd, plaatsvindt net ná het moment van de foto. En daar word ik kriebelig van.
Dat vind ik eigenlijk best knap, dat ik me zit te ergeren terwijl ik naar zeer neutrale voorwerpen kijk welke zijn geplaatst in een bijzonder steriele omgeving.
© Aaron Tilley
© Aaron Tilley
Geen sensatie, wel spanning bij Aaron Tilley
Tilley maakte deze foto’s in opdracht voor een editie van Kinfolk Magazine. Die editie was volledig gewijd aan het thema adrenaline. Tilley werd daarom gevraagd om via een fotoserie dit hormoon bij de kijker op de wekken. Ik vind het opvallend dat hij daarbij niet koos voor de makkelijke vertaalslag waar kranten en roddelbladen zich dagelijks schuldig aan maken: sensationele beelden van daders, slachtoffers, ongelukken en ander menselijk leed.
Nee, hij gebruikt simpele alledaagse voorwerpen waaraan geen enkele emotie is verbonden. En die voorwerpen plaatst hij dan in een situatie waarin iets onomkeerbaars staat te gebeuren. En verdorie, dat vóel je.
© Aaron Tilley
“It’s a telltale thump of the heart, the flush feeling that starts in your chest and spreads to your fingertips, the tightening of muscles and the quickening of breath.”
Via Kinfolk Magazine
© Aaron Tilley
Zien en voelen
Deze serie benadrukt de bijzondere relatie tussen wat we zien en wat we voelen. Hersenen maken namelijk geen onderscheid bij het zien van een foto, film of een echte situatie. En daar zijn deze foto’s een aardig voorbeeld van.
Alhoewel, de laatste foto eigenlijk weer niet, vind ik. Want die heliumballon zal maar heel langzaam zakken. En dan is de kans groot dat hij gewoon blijft rusten op de spijkers, in plaats van knallend uiteen te spatten. Als ik Aaron Tilley was geweest, had ik deze foto eruit gelaten. Maarja.