Een reisfotografe met pleinvrees, dat klinkt als een contradictio in terminis. Tien jaar geleden was dat ook zo, maar nu is er een oplossing: Google street view maakt de beelden terwijl de fotografe de mooi gelukte foto’s uitkiest.
Stel, je wil héél graag reizen en fotograferen. En dan ineens word je overmeesterd door een allesomvattende angst voor ‘buiten’. In 2009 was dat het geval bij jacqui Kenny; de diagnose agorafobie plakte een label op haar extreme angst voor drukke plaatsen en het reizen naar onbekende plaatsen.
“My main fear is flying, however, if I’m having a bad day I won’t walk to the back of the supermarket.”
~ Jacqui Kenny via Artsy
De aandoening manifesteerde zich bij Jacqui Kenny op latere leeftijd, waardoor haar aanvankelijke droom om reisfotografe te worden, pardoes in duigen viel. Maar dat bleek een voorbarige conclusie. Want Kenny kwam als gevolg van haar kersverse aandoening thuis te zitten, waar ze uit pure wanhoop urenlang naar haar computerscherm tuurde. Via dat scherm wandelde ze door straten, parken en op snelwegen, gewoon met Google street view. Zo kon ze tóch nog rondreizen, zij het zonder backpack en zonder enige interactie met de lokale bevolking.
Dankzij die eindeloze digitale struintochten kwam ze erachter dat de Google camera’s soms onbedoeld mooie beelden maken. Die begon ze te bewaren. En even later ook te delen, op Instagram. Inmiddels heeft ze ruim 36.000 volgers en regent het artikelen over haar in diverse media.
Tienduizenden screenshots
Kenny heeft de foto’s niet zelf gemaakt, maar wel zelf uitgekozen. En dat doet ze op een zeer consistente manier. Haar beelden zijn onmiskenbaar háár beelden. Dat is nog best lastig als je bedenkt dat er veel valt te kiezen met een camera die overal 360 graden foto’s maakt. Eigenlijk verschilt het niet eens zoveel van wat een straatfotograaf doet (die moet ook talloze keuzes maken), enkel dat de beelden er al zíjn.
Inmiddels heeft Kenny zo’n 26.000 screenshots, waarvan de meesten het uiteindelijk niet halen tot het delen op Instagram. De foto’s die wel door haar strenge selectie komen, hebben een sterke compositie en geven een bijna buitenaards beeld van onze wereld, zoals ze zelf ook zegt:
“I like anywhere with an “other-worldly feel”. There’s a lot of isolation in the shots but there is also colour and hope in there. The photos I take reflect how I feel and my agoraphobia is part of that.”
Kenny in Artsy
Opwaaiend stof
De Google auto’s blijven lang niet altijd verborgen in “haar” foto’s. Vooral de stofwolk die de bolide veroorzaakt, gebruikt ze graag. Het past bij de wat ontheemde sfeer die ze opzoekt. In de foto linksboven vormt de stofwolk een trechter samen met de vorm van de wolken.
Denken in mogelijkheden
Het werk van Kenny bewijst dat er áltijd ergens een kiertje naar je droom is te vinden – mits je accepteert dat het misschien niet 100% aansluit bij wat je aanvankelijk voor ogen had. Grappig genoeg is de manier waarop ze nu reisfotografe is, waarschijnlijk veel onderscheidender dan als ze zich had geschaard bij de enorme groep bestaande reisfotografen. Want nog maar weinig mensen curen de beelden van Google Street view.
Is dit de fotografie van de toekomst?
Fotografie wordt een steeds breder begrip. Want in feitelijke zin fotografeert Kenny niet, ze cureert alleen. De beeldenstroom is eerder al gemaakt door Google street view – volledig kritiekloos en zonder artistiek doel. De kunst zit hem hier in de keuze van Kenny. In het urenlang digitaal rondstruinen over de hele wereld. Dat kan nu nog alleen waar de Google wagentjes rijden, maar het is niet ondenkbaar dat er binnenkort nog veel meer wordt vastgelegd. Immers, het Amerikaanse leger heeft al een camera van 1,8 gigapixel. Die camera neemt alles op binnen een gebied van 8 kilometer, tot 15 centimeter nauwkeurig. Pas na 70 uur onafgebroken filmen, is de kaart vol. Dat stelt ons in staat om nog veel meer achteraf te cureren dan Kenny nu heeft gedaan. Meer over de fotografie van de toekomst lees je in mijn artikel Het einde van het beslissende moment.
Volgen op Instagram: