Over de creepy zwembaden van Maria Svarbova

Zwembaden. Ik ken ze alleen in de variant teveel kinderen, chloor en ronddobberende pleisters. Maar in de zwembaden van Maria Svarbova zwemt niemand. Ze zijn otherworldly en tegelijkertijd herkenbaar. De rol van de mens in haar foto’s is minimaal en eigenlijk een beetje creepy, zo met die bloedrode badmutsen.

Lege baden

Ik volg de Slowaakse fotografe Maria Svarbova al een tijdje via Instagram. Telkens blijft mijn blik hangen op haar beelden. Je ziet dat het een zwembad is, maar zó heb je een zwembad nog nooit gezien. Het is een visueel aantrekkelijk beeld, maar er wringt iets. Die mensen erin, dat maakt het vreemd.

Hoe het ooit begon

Svarbova (1988) studeerde Archeologie, maar op haar 22e begon ze daarnaast te fotograferen. En dat deed ze heel consistent; ze ontwikkelde al snel een eigen beeldtaal. In 2014 startte ze de serie Swimming Pool – die overigens nog steeds loopt. Langzaamaan werd ze opgepikt door de media; Vogue en The Guardian besteedde aandacht aan haar werk. En inmiddels verkoopt ze haar foto’s per stuk voor een bedrag tussen de 1.000 en 4.000 dollar. Nee, ze doet ondertussen niets meer met die studie Archeologie.

I started to photograph 6 years ago and gradually, as time went by, my work became better and better. Now, craze has become my job. When my photos were better, interesting offers came by. But up until then, I never wanted to be a photographer.

Svarbova via Seamless

Een zwembad stylen

Elke foto van Svarbova styled ze minutieus. De kleur van de badpakken en badmutsen moeten passen bij de locatie. Of nouja, passen. Svarbova zoekt vooral een sterk contrast: felgekleurde mensen in een pastelkleurige omgeving. Bij het stylen wordt ze geholpen door maarliefst 3 scenografen die meedenken, props zoeken op lokale markten en de boel driftig helpen verschuiven voor een foto.

 

De zwemmers fotografeert ze vaak midden in een beweging. Het zijn zielloze bewegingen, aangevuld met emotieloze gezichten. De vrouwen zijn even koel als de tegeltjes waarmee ze worden omringd.

 

 

Wat voor type fotografie is dit?

Ik vroeg me af waar je het werk van Svarbova onder kunt scharen. Documentair kun je het niet noemen: ze ensceneert de boel bij elkaar. Gelukkig stuitte ik op een interview waarin ze zelf toelicht waarom haar werk conceptueel is:

My work is conceptual photography. There are themes of life, often recurrent activities – like swimming – give them a strikingly mundane aspect.

Although the lack of motion and sentiment generates a disruption, detaching the viewer from the real world to experience the absolute void, the silent scream, the overwhelming loneliness within the group and the self as well, the sense of loss and alienation defining the characters, to ironically evoke a haunting vision of a potential future.

Maria Svarbova via Seamless

 

‘People fascinate me, space has no meaning without humans. It becomes empty – something is missing’

Maria Svarbova via The Guardian

Plastic World

Svarbova heeft ook nog een ander project; Plastic World. Daarvoor ensceneert ze werkplekken waarin mensen zielloos hun voorbestemde rol in het leven innemen. Haar inspiratie haalde ze uit de communistische geschiedenis van Slowakije. Ook zeker de moeite waard om te bekijken.