De Italiaanse fotograaf Gustav Willeit maakt van de werkelijkheids iets vreemds. Éven vraag je je af of de locatie echt bestaat. Maar daarvoor is het te surreëel. Of nee, te perfect. Want Willeit maakt het beeld meestal symmetrisch met behulp van Photoshop. De resulterende wereld is ordentelijk, en dat voelt ongemakkelijk.
Perfect is ongemakkelijk
Symmetrie is overzichtelijk en aantrekkelijk. Immers, we beoordelen mensen met een symmetrisch gezicht als knap en gezond. Symmetrie zegt wat over de kwaliteit van de genen, schijnt. Willeit probeert op die manier ook de wereld aantrekkelijker te maken. Maar het resultaat is een serie beelden die nogal uncanny aanvoelen.
Licht kun je niet spiegelen
Gustav Willeit voert de symmetrie niet 100% door. Dan zouden de beelden ook veel te gemaakt overkomen. Kijk bijvoorbeeld eens naar de foto hierboven.
De wolkenkrabbers zijn exact gespiegeld. Maar een deel van de voorgrond weer niet. De twee mensen die iets rechts van het midden lopen en de witte en rode ballen in het water en op het strand zijn asymetrisch verspreid.
Overigens klopt er iets niet, aan die gebouwen – behalve dan dat ze gespiegeld zijn. Iets wringt: het is de lichtval. Doordat Willeit het beeld heeft gespiegeld, wordt het licht (en de schaduw) ook gespiegeld. Iets dat natuurlijk helemaal niet kan als je maar één lichtbron (de zon) hebt.
In ieder beeld van Willeit vind je een teken van leven. Een mens, een bootje, of een auto. En altijd zijn júist die tekenen van menselijke aanwezigheid asymetrisch. De wereld klopt, wij wijken af.
Hieronder speelt Willeit niet alleen met symmetrie maar ook met perspectief. Het klópt niet wat we zien. Maar wat er nu precies niet klopt is lastig te zeggen.
Naar onderstaande foto kan ik eindeloos naar turen. Een wagentje dat doelloos rondjes rijdt – hij kan niet anders. De sneeuw op de weg is inmiddels goor geworden. Er is geen horizon, geen zicht op een andere wereld. Gedoemd tot eindeloos rondjes rijden in gore gele sneeuw.