Michael Wolf: Parijs fotograferen zonder clichés

Parijs wentelt zich graag in haar eigen clichés. En juist daarom is het moeilijk om die stad nog een beetje origineel te fotograferen. Daar liep zélfs een fotograaf van naam en faam (Michael Wolf) tegen aan. Hij verhuisde in 2008 naar Parijs en belandde in een fotografische impasse. Totdat hij op een Parijs dak stond en de stad zich ineens heel anders aan hem toonde. 

Wolkenkrabbers

Michael Wolf kende ik langer, maar veel verder dan de associatie met opeengepakte wolkenkrabbers van heel dichtbij gefotografeerd, kwam ik niet. Tot deze zomer, toen ik een grote overzichtstentoonstelling van hem bezocht op fotografiefestival Rencontres de la Photographie in Arles (Frankrijk). Zijn werk hing in een gotische kerk en toonde bijna net zo megalomaan als de kerk zelf.

Maargoed, nu even niet over die hele tentoonstelling, wel over een klein hoekje daaruit. De serie Paris Abstract van Michael Wolf. Ik vond de foto’s onverklaarbaar mooi. Dus ik dacht, ik schrijf er een artikel over, misschien ga ik dan wél snappen wat ik zo intrigerend vind aan die beelden.

Ik vraag me af of ik een steek verder ben gekomen.

Eerst maar even de feiten. De serie laat nergens lucht noch horizon zien. Wat je wel ziet, zijn abstracte paletten met herkenbare elementen: schoorstenen, brandtrappen, grijze muren – soms gescheurd.

 

Op elkaar gepakt

De daken zijn bijzonder ineengedrukt, een gevolg van het gebruik van (denk ik) een flinke zoomlens. De vele vormherhalingen worden daardoor sterker benadrukt. Het kleurenpallet is beperkt: groen en geel bestaan niet in deze dakenwereld.

 

 

Gewoon vlakken, vormen, kleuren. Fíjne kleuren. Het is een rustgevend beeld. Maar toch. Ik vind het frustrerend dat ik niet kan benoemen waarom ik deze beelden zo mooi vind. Zijn het de iele, dieprode schoorsteentjes temidden van die weerbarstig grijze daken? Het resulterende contrast is mooi: kwetsbaar versus ondoorgrondelijk.

 

 

Of lag het misschien ook aan de locatie waar ik ze zag? Ze hingen in een nisje in die gotische kerk. De muur erachter deed denken aan die daken in Parijs. Iedere foto werd hel belicht door één felle spot. De rest van de nis viel weg in het donker. Op de foto’s hieronder kun je (een beetje) het effect daarvan zien:

 

 

 

Misschien doet het er ook niet toe, dat ik niet kan aanwijzen waarom ik het mooi vind. Misschien is dat nu juist de kracht fotografie; het omzeilt de taal en spreekt direct je zintuigen aan.