Ik voel me soms lamlendig. Zo’n bui waarop iemand koeltjes constateert ‘er is geen land met jou te bezeilen’. Ik wíl ook helemaal geen land bezeilen, denk ik dan. Enfin, dát gevoel, daar heeft Jonathan Knowles een fotoserie van gemaakt. Althans, dat is mijn interpretatie.
Jonathan Knowles houdt van slijm. Of silly putty eigenlijk, dat spul dat ik vroeger in een ei-vormig bakje bewaarde en dat stuiterde, lappen tekst liet zien wanneer je het op een krant legde en allerhande vormen aannam. Dat stukje vormbare klei heb ik nog steeds en is nu vuilgrijs. Ik kan het niet weggooien omdat als ik het zie ik er weer dat speelgevoel van krijg. Maar ik wil er niet meer aanzitten want het is goor.
De silly putty op de beelden van Knowles is gelukkig wél vers en fris. Het beweegt zich voort in een vlekkeloos universum. En ik wil eraan zitten.
© Jonathan Knowles
© Jonathan Knowles
© Jonathan Knowles
Dromen versus lamlendigheid
Knowles’ zijn beeldenserie is losjes geïnspireerd op het werk van Salvador Dali. De vloeibare plakkaten zijn een metafoor voor de irrationele en creatieve hersenspinsels die we ervaren zodra we dromen. Mijn dromen zijn echter niet zo zwaar, zo massief als deze traag bewegende vormen. Nee, mij doet dit dus meer denken aan mijn eigen lamlendigheid.
© Jonathan Knowles
© Jonathan Knowles
De objecten zijn statisch maar toch voel ik beweging als ik naar de foto kijk. Langzame beweging, dat wel. De silly putty beweegt zich door een smetteloze omgeving, klinisch bijna. Daardoor gaat je aandacht nog meer uit naar die schijnbare beweging van dat vreemde ding. Ik ga me ermee vereenzelvigen.
© Jonathan Knowles
Die dingen hebben voor mij onmiskenbaar een karakter. En allemaal verschillend, omdat vorm dat met je doet. En kleur. Zelfs zonder gezicht voel ik een persoontje bij deze vormen.
Misschien wel stukjes van míjn karakter. Het lamlendige deel van mij dat geen zin heeft om iets te doen. Maar ook niet weet waar ik dan wél zin in heb. Mijn vermoeiende versie, kortom. Verbeeld in deze serie. Leuk!