Thomas Wrede: landschappen waarin iets niet klopt

De landschappen van Thomas Wrede zijn een beetje vreemd. Je mijmert er fijns bij weg, maar iets klopt er niet. Wat je ziet is echt, maar de verhoudingen kloppen voor geen meter. 

De Duitse fotograaf Thomas Wrede zoekt landschappen die – onder de juiste hoek – je doen laten geloven dat er in de verte een enorme bergketen ligt. Kijk bijvoorbeeld eens naar het beeld hieronder:

De waarheid liegen

Dat huisje, dat is gewoon een minihuisje. En die zogenaamde bergketen erachter is op z’n hoogst een klein heuveltje. Wrede klust wat af met miniaturen en moet dus vervolgens op zoek naar een geschikt landschap om het miniatuurtje tot volle wasdom te laten komen. Hij liegt – kortom – de waarheid.

Kleine plasjes worden grote meren. Hoopjes zand worden bergen. Onder de juiste hoek is alles anders (iets waar fotograaf Georges Rousse trouwens ook heer en meester in is).

Hoe Wrede de boel nou precies bij elkaar liegt, zie je in onderstaand filmpje:

 

 

Mijmerbeelden

Zijn beelden zijn – vind ik – mijmerbeelden. We zien geen mensen, alleen verlaten landschappen. Zelf zoek ik verwoed naar aanwijzingen dat het landschap niet ‘klopt’. Maar dat is nog best lastig. Ik voel vooral dat het niet klopt, maar kan vervolgens niet zeggen waarom dat zo is. Welk element uit de foto daar dan precies voor zorgt.

Wolken

Ook de wolkenlucht moet ‘meespelen’ in het verhaal van Wrede. Immers, als de wolken er wél normaal uitzien, verraadt dat de onmogelijkheid van het beeld. Dus moet Wrede wachten op een wolkenlucht die past bij het perspectief van de scène.

Hetzelfde, maar dan als toerist

Ik heb dit principe (spelen met een vals perspectief in het landschap) zelf ook ooit onder dwang gebruikt. Maar dan als toerist, op de zoutvlakte van Uyuni in Bolivia. Een vast onderdeel van de jeep-tour die je daar kunt boeken, is dat je uitstapt op de uitgestrekte vlakte. Daar word je door de gids gesommeerd om foto’s te maken.

Niet zomaar foto’s, nee, je moet uit Pringles-bussen springen, of uit een net ontkurkte fles wijn. Dat kan allemaal (fotografisch gezien dan), omdat alle gevoel voor verhouding is verdwenen op deze vlakte. Op onderstaande foto spring ik in de verte omhoog. Het lijkt echter alsof mijn zus mij omhoog schopt.

Voor de scherpe kijker: de schaduwen kloppen natuurlijk voor geen meter.

Deze foto past naadloos in de stortvloed aan vergelijkbare foto’s die je kunt vinden via Google afbeeldingen:

 

Ik heb in Nederland nog wel eens gezocht naar een soortgelijke locatie, maar dat blijkt verdomde lastig te zijn. Des te meer respect heb ik nu voor het werk van Thomas Wrede. Je moet er een oog voor ontwikkelen, het zíen. Leren kijken dus, kortom.

Meer miniatuurfotografie bekijken? Cortis en Sonderegger maakten iconische foto’s na. Maar dan volledig in miniatuur en nauwelijks van de originele foto te onderscheiden. Bizar.