Meags Fitzgerald werd verliefd op een pasfotohokje

Een strip pasfoto’s met gekke bekken van jezelf samen met vrienden die allang je vrienden niet meer zijn. Je komt ze meestal tegen in laatjes die je zelden open doet. Maar er zijn dus ook mensen – of in ieder geval één mens – die verslááfd zijn aan pasfotohokjes. En er verliefd op worden. Bizar, vond ik. Dus las ik het boek dat iemand daarover schreef en vooral tekende. En dat blijkt een visueel pareltje te zijn.

Podcast Love+Radio

Ik schreef eerder al over mijn recente podcast-manie: ik ontdekte de podcast Reply All (lees dit bizarre verhaal over de zoektocht naar een jongen uit een foto). En nu ben ik verslingerd aan Love+Radio. Dat komt door de aflevering Photochemical. Ik geef toe, ik klik meteen op titels die hinten naar fotografie. Móet wel interessant zijn, denk ik dan. En dat was het ook.

Verliefd op een fotohokje

In de podcast is Meags Fitzgerald aan het woord. Ze vertelt over haar obsessie voor pasfotohokjes. Dat begon ooit op de middelbare school. Een paar strips werden al gauw kilo’s foto’s die ze nauwgezet in een boek plakte. Fitzgerald kreeg de bijnaam Photobooth Girl. De fotohokjes maakten echter een tegengestelde beweging door; ze namen af in aantal door de opkomst van smartphones. Met een camera in je zak was er geen noodzaak meer om op omslachtige wijze een selfie te maken middels een logge en trage machine.

Het boek over pasfotohokjes

Meags Fitzgerald is inmiddels volwassen en verdient haar boterham onder andere als grafisch vormgever. Derhalve schreef ze niet alleen dit boek, ze tekende het ook. In die podcast werd duidelijk dat Fitzgerald een boek had geschreven over haar obsessie; Photobooth, a biography. Ik vond haar verhaal zo intrigerend dat ik het kocht.

Tekst en beeld versterken elkaar op iedere pagina. Het leuke is dat de stijl per pagina volstrekt verschillend is – afhankelijk van het onderwerp waar ze over schrijft.

Selfies avant la lettre

Eigenlijk is het pasfotohokjes de voorloper van de hedendaagse selfie. Mensen legden zichzelf vast op een niet al te serieuze wijze. Vaak gold het als herinnering aan dat je ergens samen was geweest.

Over graphic novels

Het is eigenlijk een boek dat ik nooit had gekocht als het niet over pasofotohokjes zou gaan. Gewoon, omdat het in een hoek van de boekhandel ligt waar ik nimmer kom. Onterecht blijkt nu. Want tekst en beeld samen hoeft echt niet enkel te leiden tot Suske en Wiske of Kuifje. Het kan óók gewoon een gaaf inhoudelijk verhaal vertellen van enerzijds de geschiedenis van pasfotohokjes, en anderzijds het persoonlijke relaas van een vrouw die geen man, maar een pasfotohokje begeert.

Een andere graphic novel

Ik heb eerder een uitstapje gemaakt naar een graphic novel. Al staat daar wel héél weinig tekst in, alleen af en toe een spaarzaam tekstballonnetje. Het is een boek dat ik nog bijna iedere maand eens doorblader. Hier kun je lezen waarom ik dat doe.