Miles Aldridge: Over lege blikken en naderend onheil

In 2013 ging ik naar een expositie van Miles Aldridge in Somerset House in Londen. Ik kocht een boek en een levensgrote gesigneerde poster. Ik was – kortom – nogal idolaat van het werk van deze man. Deze week pakte ik zijn boek weer eens op. Ik was hem een beetje vergeten, maar zijn werk blijft goed.

Over signeren

Dat boek dat ik kocht was overigens óók gesigneerd. Ik herinner me nog dat de gesigneerde versie 10 euro duurder was. Wat een idioterie eigenlijk. Ik koop fotoboeken niet als potentiële investering, dus dan is het vrij ridicuul om meer te betalen voor een handtekening. Maargoed, toen ging ik dus toch overstag.

De beelden van Miles Aldridge zijn unheimisch. De (bijna altijd) vrouwen kijken levenloos uit hun ogen in een verzadigde Willy Wonkawereld. Er staat iets vreselijks te gebeuren, maar wát precies, dat blijft ongewis.

Eigen signatuur

Aldridge begon ooit als modefotograaf. Hij werd echter diep ongelukkig van de strikte kaders van zijn opdrachtgevers en raakte een beetje met zichzelf in de knoop.

 I think fashion photographers are good when they don’t just make pretty things. They should make you question and think – question the world we live in.

~ Miles Aldridge via Daze

Dus besloot Aldrigde eigen werk te gaan maken. Werk waarin hij een wereld neerzet die zó gestileerd is, dat je aanvankelijk even denkt dat je naar een modefoto zit te kijken. Totdat je de maffe scène ziet, de lege blik van het model, de vreemde handeling.

Waar Aldrigde zijn inspiratie vandaan haalt

Waar haal je inspiratie voor dit soort beelden vandaan? Aldridge haalt het uit de mengelmoes aan beelden en gevoelens die kranten en modetijdschriften hem geven. Als je het naderend onheil uit de krant samenvoegt met de gepolijste wereld uit de Cosmopolitan, heb je een werk van Aldridge te pakken:

I think it’s from reading the newspapers. I look at fashion magazines and at people from incredibly beautiful worlds.

But when you pick up a newspaper, you realise that the world we live in is just on the verges of some horrific thing we will read about the next day. There are endless perversities of human existence.

~Miles Aldridge via Daze

Van idee naar foto

De compositie bedenkt Aldridge niet zomaar ter plekke. Al zijn ideeën beginnen met een schets. Dat weet ik omdat ik zijn boek heb, waar zijn voorbereidende schetsen dus in staan. Daardoor krijg je een klein inkijkje in hoe iemands creatieve brein werkt. Bij Aldridge zie je dat hij met een schets begint die wel het idee draagt, maar de uiteindelijke foto is toch weer net iets anders. Hieronder een voorbeeld:

De schets, op de linkerpagina:

En de uiteindelijke foto, waarin het idee (vrouw steekt sigaret aan middels gasfornuis) verder is geconcretiseerd, en waarin Aldridge heeft gekozen voor een andere (betere) compositie:

Over waar mijn poster nu is

Onderstaande foto kocht ik op groot posterformaat. Thuis kocht ik er museumglas voor (dat reflecteert bijna geen ander licht) en hing hem aan de muur in mijn toenmalige woonkamer. Toen ik naar een ander leven verhuisde, besloot ik de foto niet mee te geven aan de ingehuurde verhuizers maar zélf te verhuizen. Dat was veiliger – dacht ik.

De foto heeft mijn nieuwe huis en dat andere leven nooit gehaald. Het beeld spatte uiteen in mijn achterbak. Hoe ironisch, gezien het beeld óp de foto. Ik maakte er een foto van, als laatste aandenken. Maar die foto ben ik dus ook weer kwijt.

Gelukkig heb ik het boek nog.

Meer!

Meer weten over deze fotograaf? Bekijk dan het filmpje hieronder.

Wil je meer lege blikken zien maar dan van rijke mensen? Kijk dan eens naar het werk van Lauren Greenfield – zij fotografeert overmatige rijkdom en de daarmee (soms) gepaard gaande leegte.