Tsja, als ik mijn 100ste en 200ste artikel als mijlpaal deel, moet ik dat ook met de 300ste blogpost doen. Dus bij deze. Dit keer zoom ik in op hoe ik eigenlijk schrijf: waarom vermeld ik bijvoorbeeld (bijna) nooit de opleiding van een fotograaf?
Hoe het ooit begon
In januari 2015 bedacht ik de naam Kronkeling en claimde meteen de domeinen.com en .nl. Daarvóór was ik ook al 3 jaar aan het bloggen, maar zonder vaste regelmaat. Dat deed ik op elvirasmit.com (staat nu doorgelinkt naar deze site). Ik vond dat wat megalomaan, bloggen onder mijn eigen naam. Het was te losjes, geen duidelijke focus. Met Kronkeling begon ik met een leeg blog en een duidelijk plan: schrijven over fotografie met als doel leren kijken.
Bezoekersaantallen
Het begon onwennig. In 2015 schreef ik gemiddeld 1 blog per week. De bezoekersaantallen waren laag; zo’n 400 paginabezoeken per maand. Een jaar later besloot ik 2 blogs per week te schrijven. En in 2017 startte ik met de wekelijkse mail waarop je je kunt abonneren. Dat alles zorgde ervoor dat het aantal bezoekers groeide: inmiddels heeft Kronkeling zo’n 10.000 paginabezoeken per maand. Ik schrijf dus meer, en de artikelen worden vaker gelezen.
Hoe ik over fotografen schrijf
Kronkeling startte ik om de simpele reden dat ik zelf op zoek was naar deze website. Maar die was er dus nog niet. Op andere sites leek het altijd te gaan over óf fotogear (want mooie foto’s maak je met dure camera’s) óf over de carrière van de fotograaf, in plaats van over de foto. Dus nam ik mezelf twee dingen voor:
- Ik schrijf niet – of in ieder geval heel weinig – over fotogear
- Ik schrijf zo min mogelijk over de opleiding / leeftijd / herkomst van de fotograaf, tenzij dat van belang is voor het fotowerk
Inmiddels heb ik over zo’n 140 fotografen geschreven (een index vind je hier). Bij de meesten daarvan interesseert het mij niet of iemand de Fotoacademie heeft gedaan, Magnumfotograaf is of gewoon autodidact. Ik hoef ook niet te weten waar de fotograaf woont of hoe oud hij is. Het is saaie info, zegt me niks. Het gaat mij om de beelden en wat de fotograaf dáárvan vindt. En als het lukt, probeer ik ook te begrijpen waarom juist die beelden mij aanspreken. Wat zegt dat over mij? En hoe kun je op die manier je eigen fotografische stijl ontdekken?
Kortom, ik probeer het blog persoonlijk te maken. Er zijn immers al genoeg suffe, zakelijke, emotieloze teksten op internet te vinden.
Hoe ik beter leer schrijven
Mijn geschrijf probeer ik nog steeds te verfijnen. Meestal begin ik gewoon met typen. Daarna haal ik de helft weg en begin ik te herschrijven. Bijna altijd gebruik ik onnodig veel woorden om iets te vertellen. Schrijven is dus vooral weghalen. Iets dat ik leerde uit het boek On writing well van William Zinsser. Daar haal ik eigenlijk alle belangrijke schrijflessen uit.
Writing is hard work. A clear sentence is no accident.
Very few sentences come out right the first time, or even the third time. Remember this in moments of despair. If you find that writing is hard, it is because it is hard.
~ William Zinsser | On writing well
Over mijn eerste artikelen
Schrijven is, net als fotografie, dus iets dat je eindeloos kunt bijschaven en verbeteren. Hoe meer tijd je erin stopt, hoe meer je eigen stijl erin door gaat klinken. Het contrast tussen mijn eerste blogs en mijn huidige artikelen is dan ook best groot. Ik begon ooit heel verhalend, met artikelen over verstikkende ruimtes in foto’s. Of een artikel over een zelfmoordfoto uit 1947. Nu vind ik beiden veel te meanderend. Teveel woorden, te weinig inhoud. En over drie jaar vind ik vast ook van alles over dit artikel. Maar dat is prima. De kunst is om gewoon te beginnen én vol te houden. Dan word je vanzelf steeds beter. Dat geldt voor schrijven, maar netzogoed voor fotograferen, punniken of koken. Dus hup: máák iets, ga heen en creëer!
Voor wie het leuk vindt om mijn zoveel honderdste blogposts te lezen: hier de 100ste, en hier de 200ste. En de 300ste blogpost heb je net gelezen.
P.S. De foto’s bij dit artikel slaan nergens op. Maar ik hou van bootjes en het Noordereiland en dit is mijn 300e blogpost, dus dat leek me een afdoende excuus.