Tsja, strikt genomen is Tishk Barzanji geen fotograaf. Maar strikt genomen is dit ook geen fotoblog – wel een blog over leren kijken. Dus schrijf ik lekker over de digitale gedachtespinsels van Barzanji. Omdat ik ze mooi vind, en dat zegt ook wat over mijn foto-voorkeuren.
Mijn fotografische stijl
Op Instagram zag ik onderstaand beeld van Barzanji langskomen en meteen bleven mijn ogen erop hangen. De sfeer, de compositie, de melancholische eenzaamheid, het trekt me. Ik herken er iets in. Eerder schreef ik al uitgebreid over mijn fotografische stijl, elementen daarvan zie ik ook terug in het werk van Barzanji.
© Tishk Barzanji
Opgesloten in een digitale tekening
Zijn dromerige landschappen in pastelkleurige tinten hebben iets beklemmends. Dat komt – denk ik – door het veelvuldig gebruik van muren, trappen en objecten die doorkijkjes en vergezichten belemmeren. De mens is opgesloten in een wereld van vlakken die soms zelfs Escheriaans aandoen.
© Tishk Barzanji
En zoals met (bijna) alle goede kunst die een snaar raakt, haalt ook Barzanji zijn inspiratie uit een donkere periode van zijn leven:
“I base my work on a moment or period in my life, good or bad, when I felt lost. A couple of years ago my anxiety was really bad, I couldn’t leave my house and I couldn’t really connect with people. I saw my life moving in front of my eyes.
A lot of my work relates to that. I wanted to show the human side of isolation and anxiety.”
~ Tishk Barzanji via It’s nice that
© Tishk Barzanji
Barzanji start zijn tekeningen met de hand. Hij gebruikt als basis waterverf, waarna hij het beeld inscant en digitale kleuren en elementen toevoegt. Het resultaat noemt hij zelf iets dat het midden houdt tussen 3D kunst en een schilderij.
© Tishk Barzanji
Ik schrijf wel vaker over beeldmakers die eigenlijk geen fotografen zijn. Goed om soms even je wereld te verbreden. Dat kan ook door eens na te gaan wie eigenlijk jouw goeroe’s zijn.