De keuze over wat je níet fotografeert is minstens zo belangrijk als wat je wél fotografeert. De foto’s van Noell Oszvald zijn extreem minimalistisch: haar beelden tonen enkel een persoon omringd door een paar vlakken. Des te sterker de emotie die het bij mij oproept.
Binnen een jaar maakte een 21-jarige Hongaarse fotografe 22 foto’s. Het zijn mijmerfoto’s met een open einde. Wat ze betekenen laat ze aan de kijker.
I don’t want to tell people what to see in my images, this is the reason why I never really write any descriptions other than titles.
~ Noell Oszvald
Dat treft, want elders op dit blog pleit ik voor het vooral niet lezen van de tekst bij foto’s in musea.
Enfin, haar foto’s dus:
Digitale nabewerking
De beelden van Oszvalt zijn flink digitaal nabewerkt. Daarmee is het strikt genomen geen fotografie meer, ze gebruikt beeld als basis voor een reeds bestaand idee. Dat idee vervolmaakt ze met behulp van Photoshop.
Hoe meer je weglaat, hoe meer de kijker kan invullen
Deze foto’s geven geen context; de omgeving geeft niks prijs over de plaats, het land, het werelddeel. Noch vertellen de kleren van de vrouw iets over wie zij is, wat ze doet, hoe ze leeft. Ook de vormen in het beeld laten niks los. En dat maakt dat er voldoende ruimte is voor jou, de kijker om erop los te mijmeren. En verbanden te zoeken tussen jezelf en de foto’s. Dat is makkelijker dan wanneer de fotograaf een kant-en-klare en herkenbare wereld toont.
De stijl van Oszvald doet me in de verte denken aan het werk van Isabel Seliger; een illustrator waarvan ik jaren her onderstaande tekening kocht:
Tekening van Isabel Seliger ©Kronkeling
Ook in haar werk is het vooral de leegte en het gebrek aan herkenbare context die mij een prettig melancholisch gevoel geven.
Jouw eigen fotografische stijl ontdekken?
Het kan natuurlijk goed zijn dat de foto’s van Oszvald helemaal niks doen voor jou. Maar hoe kom je er dan achter wat jóuw fotografische stijl is? Stap 1 is aan de slag gaan met je eigen goeroes. Hier vind je een simpele handleiding daarvoor.