Als eilandbewoner heb ik een zwak voor andere eilanden. Dus toen ik ontdekte dat Colombia een zeer dichtbevolkt eilandje heeft van krap 2 voetbalvelden groot met daarop ruim 1.000 bewoners (!), móest ik dat uiteraard zelf zien. En fotograferen.
Eerst even de specs van Santa Cruz del Islote:
Oppervlakte: 12.000 m2 (twee voetbalvelden)
Aantal inwoners: >1.000
Aantal huizen: 97
Ruim een jaar geleden las ik over dit eilandje. Ik vond het fascinerend. Dus toen dit jaar Colombia op de vakantieplanning stond, moest Santa Cruz del Islote onderdeel zijn van de reis. Voor een indruk van hoe knus ze daar leven, zie het filmpje hieronder:
Van tevoren had ik grootse ideeën over de te maken fotoserie; zo’n mini-eilandje tjokvol bewoners is voer voor een serie vol mensen, drukte en beweging.
Maar niks bleek minder waar.
Allereerst: niks verliep zoals ik had bedacht. Vanaf ons eigen mini-eilandje (waar dan weer helemaal niemand woonde behalve wij, de hoteleigenaren en een miniscuul hondje) scheurden we in een bootje naar Santa Cruz del Islote. We werden afgezet op de kade alwaar een zelfbenoemde gids ons welkom heette. We hadden geen zin in een gids, maar de gids wel in ons. Na wat gesputter sjokten we achter hem aan.
We werden rondgeleid. De man sprak enkel Spaans. Ik sprak niks want ik wilde fotograferen. Terwijl mijn vriend knikte bij zijn Spaanstalige verhalen, spoedde ik mij in hoeken en gaatjes, in steegjes en straatjes.
Lukraak, dat wel.
Ik deed het puur op gevoel, en vooral uit de heup. Want de duizend bewoners zágen me, volgden me met hun ogen. Ik deed alsof ik aan het klooien was met mijn camera maar fotografeerde stiekem uit de losse pols.
Onze gids wandelde in sneltreinvaart het eiland over. En ineens was het klaar en werden we de boot weer ingebonjourd.
Wat restte waren ruim tweehonderd foto’s op mijn camera. En dan het idiote: op die foto’s was het nergens druk.
