Er is iets met de foto’s van Lauren Marsolier. Het zijn verlaten scènes in pasteltinten, maar ergens wringt het. Alleen lukt het mij verdorie niet om te benoemen wat er mis is. Dit zijn van die beelden die de waarheid liegen, maar wáár er wordt gelogen – dat zie ik niet. Frustrerend.
Lauren Marsolier is met haar fotoserie Transition doelbewust bezig de boel te bedonderen. Sterker nog, ze wil zelfs dat we zien dat er iets niet klopt:
“I wanted the work to explore tensions between what feels familiar, natural, and what feels alien or fabricated.
I like my images to trigger confusion in the viewer’s as to what they are looking at and how they feel about the landscape.”
~ Via Ignant
Samengestelde foto’s
Marsolier fotografeert op talloze locaties. Delen van foto’s voegt ze vervolgens samen in Photoshop. Het resulterende beeld heeft een vlak kleurenpalet en toont volstrekt verlaten. Het samengestelde beeld voelt onecht en dat klopt ook, want het bestaat niet. Althans, niet in deze samenstelling.
Toch een poging
Onderstaande foto toont een plek die een planoloog met goed fatsoen niet zou ontwerpen. De driehoekige inham bij de stoep, het gebouw zonder ramen en óók weer een nutteloze inham… Bovendien lijkt de rotspartij in de verte niet te passen qua formaat; je kunt niet goed deduceren hoe ver die rotsen nu precies liggen. En dat is dus precies wat Marsolier zoekt: onduidelijkheid bij de kijker.
Meer zien? Haar boek Transitions is hier te koop.
Nog meer gelieg in foto’s
Kunstfotografen gebruiken steeds meer de mogelijkheid om de waarheid te liegen met hun beelden. Thomas Wrede doet bijna hetzelfde als Marsolier: hij maakt volledige miniatuurlandschappen en fotografeert ze dan vanuit een hoek waaruit het lijkt alsof ze op normale schaal zijn. Ook in zijn foto’s wringt er iets. Er wordt met ons gesold, steeds meer en steeds vaker.
Update: in 2021 trof ik ergens op internet een lezing aan van Marsolier. Daarover schreef ik dan weer dit blog. Van harte aanbevolen (zowel de lezing als het blog :)).