Een ideetje voor in de kerstvakantie: richt een tentoonstelling in. Nouja, een denkbeeldige dan. Verzamel beelden die jij mooi vindt, print ze, knip ze uit en leg ze op volgorde. Waarom: omdat je daarmee wijzer wordt over jouw eigen stijl.
Ik ben de laatste tijd nogal bezig met mijn fotografische stijl. Alleen is die stijl niet zo bezig met mij: we vinden elkaar nog niet echt. Dat is logisch, want een stijl ontstaat, die vind je niet zomaar ergens tussen je spullen. Daar schreef ik trouwens al eens eerder over.
Een denkbeeldige fotocurator
Maar ik heb een omweggetje gevonden: ik heb mezelf tot fotocurator gedoopt. En voor mijn aankomende (fictieve) tentoonstelling werk ik volgens enkele regels:
- Ik zoek overal naar foto’s, scènes uit films, plaatjes en eventueel zelfs teksten die me aangrijpen, op welke manier dan ook.
- Vervolgens zoek ik een foto uit mijn eigen archief die in mijn ogen past bij de gevonden foto, scène of tekst.
Vervolgens probeer ik te achterhalen wát me in het beeld aantrekt, en hoe dat zich verhoudt tot mijn eigen foto’s.
Twee voorbeelden
In onderstaande foto van Sander Martens vind ik de brugpijlers tegelijkertijd unheimisch én troostend. Ze omarmen en beschermen je, maar wel op een grimmige manier.
Eenzelfde sfeer zocht ik eerder dit jaar op het Kleinpolderplein:
Vervolgens bleef mijn oog hangen op dit beeld van Ilka Kramer:
Hoe melancholischer, hoe beter. De foto’s van Ilka zijn precies dat: een prettig soort eenzaamheid gecombineerd met grootsche landschappen. En daar placht ik zelf ook graag mee te spelen. De foto hieronder maakte ik in Humblebaek, Denemarken:
Goed, je begrijpt het idee. En dan?
Ik bouw nu sinds een week aan mijn collectie. En het blijkt te helpen in de zoektocht naar een stijl. Al merk ik steeds meer dat mijn beelden gaan om een gevoel, in plaats van een stijl die is te vatten in een zinnetje.
Die conclusie werd me trouwens duidelijk toen ik deze week de column las van Niña Weijers in de Groene Amsterdammer. Daarin beantwoordde zij de vraag van een taxichauffeur over wat zij in dagelijks leven doet:
Ik ben schrijver, zei ik.
Ik ben geen lezer, zei hij, maar waar schrijf je over, Niña?
Op zulke momenten wil ik dat ik gewoon kan zeggen: over een kalifaatmeisje uit Zoetermeer, over Brexit en de gele hesjes, de MH17, een rotjeugd in een rotdorp, de gaswinning in Groningen. Ik kan niet uitleggen, of verantwoorden, dat ik niet echt ergens over schrijf. Dat het meer gaat om, tja, een vaag levensgevoel.
Ha, een vaag soort levensgevoel! Dus dat is nu de werktitel van mijn collectie.
Verder lezen over hoe je je eigen collectie kan bouwen? Ik heb het idee van The Online Photographer.