Hoe kijken twee mensen in een rijdende auto naar een voorbijtrekkend landschap? Zij zien geen kant-en-klare foto maar talloze voor hun relevante fragmenten. Hun hersens rijgen de boel aan elkaar tot een coherent beeld. Precies die ervaring wilde David Hockney vastleggen in een foto.
Sceptisch over fotografie
Hockney was eigenlijk skeptisch over de mogelijkheden van het medium fotografie. Een camera kijkt geometrisch: die registreert enkel vormen en geen diepte. Een foto maakt derhalve alles plat en kan niet de vele kijkbewegingen vastleggen van iemand die ergens is en zélf rondkijkt.
Toch deed hij een poging (nb: dit is dezelfde foto als hierboven):
Hoe hij Pearblossom Highway maakte
Hockney spendeerde twee dagen op een kruispunt in een Californische woestijn. Hij richtte zijn camera op alles waar hij naar keek. Het leverde hem 800 niet bijzonder interessante foto’s op.
Thuis sloeg hij aan het puzzelen; een minutieus werkje waarbij iedere foto een logische plek moest krijgen in het geheel.
Wat hij niet deed: op de belijning precies in het midden van de weg staan en van daaruit een foto maken. En dat is opvallend, want het eindresultaat laat juist precies dat gezichtspunt zien.
Het resultaat
De uiteindelijke collage laat twee perspectieven zien. Die van de autorijder en die van de bijrijder. Beiden letten onderweg op andere dingen:
De autorijder let op de de verkeersborden terwijl de bijrijder kan kijken waar hij wil. In het ene deel zijn de borden dominant; zelfs die in de verte zijn relatief groot omdat je die als rijder al probeert te lezen.
In andere stukken van de foto gaat alles trager, schreeuwt er niks om aandacht en kan de bijrijder een beetje staren naar het afval langs de weg.
Ik wil niet voor niets altijd de bijrijder zijn, het is veel leuker als je ogen mogen buiten spelen zonder op te hoeven letten.
David Hockney legt in onderstaand filmpje nog wat uitgebreider uit wat zijn foto allemaal behelst. Zo begon deze als een opdracht voor Vanity Fair die uiteindelijk afketste. Maar toen was hij zo op dreef dat hij doorging:
Nog zoiets maar dan anders
Sohei Nishino maakt ook fotocollages, maar dan een tikkeltje megalomaner: hij bezoekt een stad, maakt tienduizenden foto’s (!) en bouwt daar vervolgens een omvangrijke stadsplattegrond van.
Dat ziet er dan zo uit, de stad herken je vast zelf wel:
Het hele artikel over hem vind je hier.