Eigenlijk is het maf: we doen de hele dag dingen op verzoek van anderen (je baas, je partner, de dokter) maar zodra je jezelf iets oplegt, neem je het een stuk minder serieus. In de kern ben je daarmee de slechtste baas ter wereld; de werknemer komt overal mee weg. En die werknemer (jij dus), die heeft daar last van.
Stel je eens het volgende voor:
Je hebt een manager die praat zoals jij tegen jezelf praat. Waarschijnlijk zou je ontslag nemen. Zoveel kritiek en negativiteit – daar zit je niet op te wachten.
Diezelfde manager vindt het ook prima als zijn medewerker (jij dus) urenlang Netflix zit te kijken, terwijl jij een dag eerder nog had beloofd om te gaan fotograferen. De manager laat het oogluikend toe. Morgen weer een dag.
De oorzaak van dit managerial probleem
De oorzaak van dit probleem is simpel: op kantoor zijn de manager en de medewerker twee personen. Tussen die twee bestaat een sterk hiërarchisch verband. Wat de baas zegt, moet worden gedaan. Dat patroon leren we al van jongs af aan: je ouders, de juf, de leraar, de professor, de leidinggevende… een oneindige stroom mensen die dingen van ons vragen die we dan doen. Omdat het moet. Van een ander.
Maar:
Thuis ben jij baas en medewerker tegelijk. En daar zit de crux. Want jezelf bevelen geven en die dan ook opvolgen, dat is oneindig lastig. Een voorbeeld: deze week liep voor mij Kronkeltechnisch iets anders dan gepland. Ik wilde doordeweeks de nieuwsbrief af hebben zodat ik dat niet op vakantie hoefde te doen. Maar dat lukte niet.
Het gevolg:
Tien minuten geleden wist ik nog niet waar ik over zou schrijven. Even daarvoor startte ik hopeloos een dialoog met mijn manager-zelf. Want ik had een partij goede redenen om deze week een artikel minder te schrijven dan gewoonlijk!
Maar mijn manager zei glashard nee.
Omdat die manager terug kan vallen op de simpele stelregel die ik ooit bedacht: ik schrijf 2 artikelen per week, punt. Enige uitzondering: een meerweekse vakantie, dan mag ik terug naar 1 artikel per week.
Dus typ ik nu in een hotelkamer op een zondagochtend nabij de Weissensee in Oostenrijk dit artikel.
Die basisregel helpt mij om me aan mijn eigen voornemen te houden. Ik hoef niet telkens in dialoog met mijn ‘manager’ want ik weet het antwoord al. Het is verdorie mijn zelfopgelegde regel. En iedere keer dat ik me eraan houd, wordt die regel sterker en lastiger om vanaf te wijken.
Wat zijn jouw basisregels?
Misschien herken je het. Zijn er dingen die jij echt echt heel graag wil doen, maar weet je je manager keer op keer te overtuigen dat alles morgen zal plaatsvinden?
Mijmer dan eens over het volgende:
Op welke vlakken ben jij een zeer slechte baas van jezelf?
Hoe kun jij die baas handvaten geven om in het vervolg jou beter aan te sturen?
Kortom, wat zijn jouw basisregels?
Over de foto’s in dit artikel
Ha, je denkt wellicht: de foto’s in dit artikel hebben niks te maken met de inhoud ervan. Mooi wel! Want een andere basisregel die ik naleef: bij artikelen die niet over het werk van andere fotografen gaan, plaats ik foto’s die ik zelf heb gemaakt. Het internet loopt immers al over van de stockfotografie. Enfin, deze foto’s maakte ik dus in Oostenrijk omdat het er hier uitziet als een levende ansichtkaart.
NB: Inspiratie voor dit artikel vond ik in bij Seth Godin, wiens boek ik momenteel lees.