Op bijna al mijn foto’s staan dingen die ik pas later – bij thuiskomst – werkelijk zag. In het geval van mevrouw Xue stond er (per ongeluk) iets op haar foto dat ze pas 11 jaar later zag: haar toekomstige man.
In 2000 was mevrouw Xue op reis met haar moeder. Ze bezochten het 4 Mei plein in de Chinese stad Qingdao en maakte daar een kiekje dat vervolgens een muffig leventje zou leiden in een plakboek.
In de 11 jaar daarna werd mevrouw Xue verliefd, trouwde ze en kreeg ze een tweeling. Al die tijd stond het fotoboek met die foto in de kast bij haar moeder. Totdat het eruit werd gepakt, door haar man. Hij bladerde (waarschijnlijk licht verveeld) het fotoboek door, zich onderwijl afvragend op wie zijn tweelingdochters het meeste leken.
En toen ineens, zag hij zichzelf op de foto staan. Hij stond onbedoeld in beeld op de foto van een ander. En die ander was inmiddels zijn vrouw. Hij was – kortom – getransformeerd van storende vlek in een foto, naar de levenspartner van de onbekende vrouw wiens foto hij destijds verpestte.
Uiteraard ging meneer Ye thuis driftig op zoek naar zijn éigen versie van dit moment. Want hij stond daar niet zomaar te lanterfanten, hij werd óók gefotografeerd:
Het lijkt erop dat de foto’s op praktisch hetzelfde moment zijn genomen, gezien de pose van de man.
De tijd in stukjes
Een bekende ‘truuk’ binnen de fotografie om de kijker te sturen: zodra je objecten in één foto ziet, zoek je automatisch naar een verband tussen beiden. We zoeken naar verhaaltjes, en zien die soms zelfs al in een simpele vormherhaling. Je verwacht een relatie (hier nog zo’n voorbeeld). Die verwachting wordt in de foto van Xue en Ye dik waargemaakt. Zij het met een vertraging van 11 jaar.