Goeie ideeën zijn vaak zo jaloersmakend simpel. Je moet gewoon iets nét even in een ander daglicht zien. Kumi Yamashita doet dat bijna letterlijk: door te spelen met vormen en licht, maakt ze een schaduw die niet lijkt te passen bij het object dat je ziet. En dan heb je dus ineens een kunstwerk.
Een schaduw is het bijproduct van een object waar licht op valt. Wanneer je speelt met de vorm van dat object, krijg je een andere schaduw. Doodsimpel. Yamashita zag daarin haar speelruimte, en ging aan de slag met talloze simpele voorwerpen. Die rangschikte ze zo dat de schaduw volstrekt op zichzelf ging staan. Zo wordt een zooitje cijfers ineens een peinzende vrouw:
Of een aantal opgeplakte speelblokken een wandelende vrouw:
Het is een concept waar je eindeloos op kunt voortborduren. En dat doet ze dan ook. Je moet steeds beter kijken om te snappen hoe ze die schaduwen voor elkaar krijgt:
Zoals in deze lakens. Dat moet een heel gepriegel zijn geweest alvorens Yamashita deze vrouw tevoorschijn wist te toveren:
Mijn eigen schaduw
Ik vind schaduwen ook leuk. En soms zie ik er zelfs een andere waarheid in weerspiegeld. Zoals laatst, toen de zon vlak voor het ondergaan een langerekte schaduw maakte van mijn hoofd. Dat zag ik dan weer wel.
Grappig, ik heb eigenlijk nooit echt een artikel geschreven over schaduwen fotograferen, terwijl – als ik naar mijn fotoarchief kijk – ik toch bijzonder word aangetrokken tot schaduwvlakken. Maar dit artikel komt nog het meest in de buurt:
fotografeer het licht, en niet het object
Als je in dat artikel overal het woord licht vervangt voor schaduw, leer je hoe je schaduwen moet fotograferen 🙂