Klopt, dat is geen woord. Net zoals dat dit eigenlijk geen artikel is. Vier jaar geleden besloot ik om iedere week twee artikelen te schrijven. No matter what. Ik ben er namelijk van overtuigd dat als ik deze streak doorbreek, ik straks zomaar álles kan aangrijpen om “alleen deze keer” even geen nieuwsbrief uit te sturen. Maar dit weekend zat ik héél dicht op het doorbreken van deze discipline. Ik ben namelijk duizelig.
Een verloren kristal
Er was een kalkkristal verdwaald in mijn evenwichtsorgaan. Die kun je er ook weer uit krijgen, mits je een trits aan bewegingen nauwgezet achter elkaar uitvoert. Dat orgaan is namelijk nogal bochtig, of eh, kronkelig. Denk aan het oplossen van zo’n doolhofpuzzeltje waarin je een balletje moet begeleiden naar het gaatje. Alleen was dat balletje dus een kristalletje. Nouja, daar heb ik me dus mee bezig gehouden de afgelopen dagen.
Het lijkt te zijn gelukt, maar mijn evenwichtsorgaan is sindsdien nog steeds een beetje van het padje. En artikelen typen op mijn laptop is derhalve een zeer deinende aangelegenheid. Je begrijpt: ik heb he-le-maal geen zin om ook maar iets aan dit blog te doen.
“Dan maar geen nieuwsbrief” dacht ik.
Wanneer is een reden goed genoeg om geldig te zijn?
Lastig, vind ik. Want zó erg draait de wereld nou ook weer niet. Gewoon een klein beetje. Kan ik niet gewoon een half uurtje even mezelf kwaad (en iets duizeliger) maken?
Dus bij deze een halfbakken tussenoplossing: tóch een artikel, zij het eentje die geheel uit de toon valt.
Alhoewel. Er valt wel een link te bedenken met fotografie.
Want hoeveel smoezen gebruik jij om niet te gaan fotograferen? En hoe geldig zijn die?
Stof tot nadenken. Dan ga ik ondertussen even uitduizelen.
P.S. Over de foto boven dit artikel: ik zocht voor dit verhaaltje naar een foto in mijn Lightroom archief waar ik nóg duizeliger van werd. Het is deze geworden. Ooit maakte ik trouwens een fotoserie over die minimensjes, meer daarover lees je hier.