Ik heb van die thema’s waar ik al jaren over wil schrijven. Atmosferisch perspectief is er zo eentje. Alleen had ik nooit ‘goede’ foto’s om te laten zien wat het is. Nu wel. En dankzij een beetje research blijkt dat ik maar de helft wist van dit fenomeen. Had ik er nu tóch maar eerder over geschreven.
Mijn vriend werd er een beetje moe van tijdens onze reis naar Taiwan: steeds weer dook het atmosferisch perspectief op. Waarna ik standaard meldde er nu toch écht eens over te gaan schrijven. Dat perspectief achtervolgde ons, kortom. En dus is het tijd – eindelijk – om eens te vertellen wat het eigenlijk is. En wat je er als fotograaf aan hebt.
Bij deze.
Wat is atmosferisch perspectief?
Atmosferisch perspectief is een schildertechniek waarmee schilders door het gebruik van kleur en vervaging diepte brengen in hun schilderij. Je mag het ook luchtperspectief noemen volgens wikipedia en, omwille van de leesbaarheid, doe ik dat vanaf nu.
Terug naar die schilders: hoe zag zo’n schilderij met luchtperspectief er dan uit?
In dit schilderij maakt Hendrik Voogd gebruik van 3 elementen die bijdragen aan het luchtperspectief:
- Contrast: Het paard, de mensen en de bomen op de voorgrond zijn contrastrijk; je ziet veel details. Hoe verder je ‘naar achteren’ kijkt, hoe minder contrast er overblijft.
- Verzadiging: De kleuren voorin zijn sterk verzadigd en bovendien talrijk, terwijl de kleuren in de verte veel minder intens zijn, totdat je enkel nog een vaalwitte lucht ziet.
- Kleurkeuze: De elementen op de voorgrond hebben een rood-gele kleurtint, terwijl in de achtergrond juist blauw-grijs overheerst.
En dat laatste punt, dát wist ik dus nog niet. Ik kende alleen die eerste twee.
Ik zocht dus even op wat de combinatie blauw-rood dan precies doet. En dat blijkt makkelijk uit te leggen – en vooral te ervaren.
Kijk eens naar onderstaande ovalen:
In de linker figuur komt het rode ovaal naar voren ten opzichte van de blauwe achtergrond.
In de rechter figuur wijkt het blauwe ovaal juist naar achteren ten opzichte van de rode voorgrond.
Je creëert daarmee de illusie van ‘voor’ en ‘achter’, terwijl je gewoon zit te kijken naar een plat vlak. En dat is precies wat je met een (plat) schilderij of een foto ook probeert.
Terug naar het schilderij van Voogd: dat de man linksvoor in het rood is gekleed, is waarschijnlijk geen toeval maar een bewuste ingreep om diepte te suggereren.
Rode autootjes
Diezelfde truc met rood en blauw ontdekte Sonja van Hamel: op oude ansichtkaarten zag zij telkens een rood autootje in de voorgrond. En dan een blauwe lucht in de achtergrond. Dat kon geen toeval zijn, dacht zij.
En inderdaad, het was geen toeval. Meer daarover lees je in dit artikel.
Maar wat moet je hiermee, als fotograaf?
Een schilder past bewust luchtperspectief toe. Een fotograaf werkt anders: die moet wachten tot het perspectief zich voordoet. De eerste stap is daarom dat je het herkent.
Zodra ik ergens luchtperspectief zie, grijp ik reflexmatig naar mijn camera. De foto begint voor mij dan met de lichtomstandigheden, waarna ik op zoek ga naar een interessante scène.
Het licht is dan dus mijn startpunt, in plaats van het onderwerp (hier vind je een stappenplan dat daarover gaat).
Een voorbeeld uit Taiwan:
Ik zag de heuvels en de vervaagde stad in de verte in combinatie met de heldere, contrastrijke voorgrond. Daarop deed ik twee dingen:
- Ik positioneerde mezelf zo dat de balustrade links het beeld in komt lopen, waardoor je een prettige kijklijn krijgt.
- Ik wachtte totdat de mensen voldoende ‘los’ van elkaar stonden en de vormen mij aanspraken (zoals de paraplu die wordt uitgeklapt en de vrouw die selfie maakt).
Je hebt trouwens niet per sé bergen nodig voor luchtperspectief. Onderstaande foto maakte ik op Scheveningen. De lucht zit zo berstensvol vocht dat ze zelf niet meer weet of ze nu wel of niet bij de zee hoort. De horizon is volledig verdwenen. En dat vervagende effect valt ook onder luchtperspectief.
Zonder naam bestaat het niet
Dankzij de term luchtperspectief ontdekte ik ineens iets wat ik voorheen nooit waarnam. Ik zag het wel, maar registreerde het niet. Sinds vandaag kan ik bovendien nu ook de blauw-rood truuk herkennen. En dus toepassen.
Naschrift
Een lezer wees me er op dat er verschillende namen bestaan voor bovengenoemde fenomenen; kleur- lucht- en sferisch perspectief. Op internet vond ik er nog een aantal.
Enfin, wat nu precies de ‘juiste’ benaming is (en volgens wie?), weet ik niet. Wat ik wél weet is dat wanneer je je bewust bent van deze fenomenen, je ze ook kunt herkennen. Pas dan kun je ze gebruiken in je fotografie – en daar gaat het mij om 🙂