Soms voel ik me net een kleuter: ik heb dan onbedaarlijke zin om op de grond te liggen en met een zeurstem te klagen ‘maar ik heb geen zihiiiinnn’. Zo’n dag heb ik vandaag. Geen zin om te bloggen. Zin om niks te doen, dat wel. Maar het is zondag, dus het moet. Daarom vertel ik maar hoe ik zin maak.
Iedere zondagochtend installeer ik me achter mijn laptop. Binnen maximaal 4 uur schrijf ik twee artikelen en maak ik de wekelijkse nieuwsbrief. Dat doe ik nu bijna 5 jaar. Ook als ik op vakantie ben, of met een maffe duizeligheid op bed lig: ik geef mezelf zo min mogelijk ruimte voor smoezen om dit wekelijkse ritueel over te slaan. Ik hoef mezelf allang niet meer de vraag te stellen óf ik zondag ga schrijven. Wel wát ik ga schrijven.
Want juist dat onderscheidt mij van die kleuter: ik ben wel in staat om mezelf bij de lurven te pakken en zin te maken. Tenminste: op sommige vlakken. Je gaat naar je werk, doet de was, doet boodschappen. Stiekem put je je potje ‘zin maken’ behoorlijk uit met al die bezigheden. En als je dan eindelijk tijd hebt voor jezelf, wil je gewoon even niks. En dus pak je je telefoon en ga je een beetje zitten swipen. Lekker reactief zitten wezen.
Dat blijven kijken naar nieuwe plaatjes is trouwens zo’n diepgewortelde behoefte dat je hem zelfs bij apen terugvindt, mits ze in het bezit zijn van een telefoon:
Enfin: hoe pak ik me op zo’n moment als vandaag bij de lurven?
Oplossing 1: ik creëer voldoende externe druk
Dit blog ben ik gestart omdat ik meer wilde leren over fotografie, en over écht kijken. Maar ook om externe druk te creëren. Die voelde ik al bij bij de 14 nieuwsbriefabonnees waar het ooit mee begon. En die voel ik nog steeds bij de meer dan 2.000 abonnees die het nu zijn (abonneren kan hier). Er staat niet voor niks overal op deze site dat je iedere zondag de nieuwste artikelen ontvangt. Dat staat er omdat ik het dan ook echt doe.
Externe druk kun je ook toepassen op je fotowerk natuurlijk. Word lid van een fotoclub waar je iedere maand nieuw werk moet inleveren. Spreek iedere week met iemand af om te fotograferen. Of vorm een fotoduo op afstand, zoals deze twee fotografen deden met hun project 3191 miles apart.
Oplossing 2: ik schrijf over wat me bezig houdt
Ik begon vandaag eerst met een half uur zoeken naar inspiratie. Maar omdat ik geen zin had, vond ik alles stom om over te schrijven. Inmiddels weet ik dat ik het dan bij mezelf moet zoeken. Wat houdt me op dat moment bezig?
Geen zin hebben.
Mooi, dan ga ik daar dus over schrijven.
Et voilá.
Ook toepasbaar op gaan fotograferen. Zoek het dichtbij huis. Visualiseer voor mijn part je frustratie. Of dat je geen zin hebt. Fotografeer saaiheid. Leg het vast, maar dóe iets. Het gaat namelijk alleen maar om die drempel nemen. Als je eenmaal bezig bent (zoals ik nu), is er niks meer aan de hand en vind je het zelfs leuk.
Ik heb alleen even een aanjager nodig dus.
