Een hele hoop dingen verdwijnen zonder dat je er erg in hebt. Pas wanneer je ze – veel later – weer eens ziet, besef je dat ze bij een andere tijd zijn gaan horen. Neem bijvoorbeeld handgeschreven ansichtkaarten. Wie stuurt ze nog? En bestaan er nog bejaardentehuizen die zelf ansichtkaarten laten maken?
Sonja van Hamel en Robert Muda zijn wild van ansichtkaarten. Ze struinen rommelmarkten en antiquariaten af op zoek naar visuele pareltjes. In die zoektocht vinden ze bijzondere patronen. Niet zozeer in wat erop geschreven staat – knullige niemendalletjes en soms aandoenlijke roepen om bezoek – maar juist op wat er op de voorkant prijkt.
Eerder schreef ik over het project Het rode autootje van Sonja van Hamel. Wat blijkt: op talloze ansichtkaarten van toeristische bestemmingen vind je steevast een rood autootje in de voorgrond. Hoe is het mogelijk denk je, na het zien van honderden voorbeelden. Toeval? Zeker niet. Rood in de voorgrond versterkt namelijk het gevoel van diepte in de foto. Kijk zelf maar.
Enfin, tijdens die ansichtkaartenzoektocht viel hen ook iets anders op: stapels beschreven ansichtkaarten van bejaardentehuizen. Alweer een patroon!
En daar gaat Wij mogen niet klagen dus over.
De ansichtkaarten in dit boek zijn gestuurd vanuit de bejaardentehuizen die erop staan. Stuk voor stuk zijn het fiere, functionele bouwwerken. De mensen die erin woonden waren optimistisch, getuige de teksten op de kaartjes. Al moet je dat misschien ook zijn, wil je nog enig bezoek ontvangen. Veel van deze bouwwerken worden nu afgebroken. We vinden ze gedateerd, lelijk en functioneel is inmiddels een scheldwoord als het om architectuur gaat. Weg ermee.
In het boek vind je – gelukkig – de handgeschreven teksten ook uitgetypt. Daar zitten dan overpeinzingen als deze tussen:
Beste Plouce en Dick
Aardig dat je een kaart hebt gestuurd.
Het gaat redelijk goed met mij
Iedere dag ga ik een eindje wandelen,
en ik lees veel.
Verder heb ik een fax.
Daar heb ik veel profijt van want
ik ben te doof om te bellen met de kinderen.
Hartelijke groeten ook van Wil en Ad
Tot slot heeft Muziektheatergroep BOT één zo’n tekst omgezet naar een heerlijk knullig klinkend liedje:
Kortom, dit is een boek dat niet zou misstaan op een salontafel, naast een schaaltje spritsen.
Ook hebben? Hier vind je het.