Het hoeft allemaal niet zo ingewikkeld te zijn: struin een tijdje rond in een mistige omgeving en fotografeer bomen. Martin Schlegel deed dat, en ik deed het ook. Hij met plan, ik zonder. Hieronder vind je beide fotoseries. Oordeel zelf 🙂
Aan het begin van het jaar is het goed om eens te kijken waar je eind dit jaar fotografisch op terug wilt kijken. Is dat een set losse foto’s van je vakantie en een berg selfies op je telefoon? Of wil je een serie maken, een set foto’s die samen wat vertellen, of die onderling visueel verbonden zijn?
Als je seriematig wil werken, dan helpt het een hoop als je start met een plan, een idee. Vervolgens evalueer je tusentijds: welke foto is goed, waar wil je op voortborduren?
De kans dat je dán uitkomt op een fotoserie (in plaats van losse foto’s) is veel groter. Die serie verschilt waarschijnlijk wel flink van de serie die je voor ogen had, maar dat maakt niet uit (dat had ik ook toen ik schapen langs de snelweg wilde fotograferen).
Enfin, wat deed Michael Schlegel nu met die vogels?
Schlegel startte met een idee: bomen in de mist. In 5 dagen tijd maakte hij een hele trits foto’s op een boomgaard op Madeira, Portugal.
Iedere foto heeft dezelfde stijl. Steeds een stukje contrastrijke boom, waarbij de achtergrond steeds vager wordt of zelfs helemaal afwezig is.
Eigenlijk is mist een extreme vorm van atmosferisch perspectief. Hier lees je hoe je daarmee kunt spelen in jouw foto’s.
Schlegel heeft geen artistiek doel: hij wil vastleggen wat hij ziet.
“With my photos I also don’t actively try to express an artistic message or interpretation—I rather simply try to show my vision of how I experienced the location”.
Via Colossal
Grappig, want tóch komen zijn foto’s op mij artistiek over. Dat komt – denk ik – doordat ze omgezet zijn naar zwartwit. De wereld is in kleur, en de keuze voor zwartwit is mijns inziens toch echt een artistieke keuze.
Mijn eigen “achteraf” mistfotoserie
In 2017 bevond ik mij ook in dichte mist. Ik wandelde door Valle de Cocora in Colombia. De vreemdsoortig lange palmbomen piekten wereldvreemd de lucht in. Ik maakte wat foto’s – zonder vooropgezet plan. Door de fotoserie van Schlegel ben ik nog eens op zoek gegaan naar die beelden, waarbij ik ze omzette in zwart-wit.
Dit is het resultaat:
Wat ik anders had gedaan
Het zijn aardige foto’s, maar de coherentie mist (onbedoelde woordgrap). Als ik tussentijds had geëvalueerd, weet ik precies wat ik had besloten.
Ik had voortgeborduurd op de laatste foto uit mijn serie, die met dat persoontje erin. Ik ben namelijk gek op verlaten personen op verlaten plekken.
Dit is ook zo’n foto.
Alleen erger ik me groen en geel aan het feit dat ik niet 3 seconden langer heb gewacht met het maken van de foto, zodat de persoon in kwestie een silhouet had gevormd precies tussen de bomen in. En daarna was ik dan op zoek gegaan naar nog meer mistige locaties waar ik deze persoon neer had kunnen zetten (het betrof mijn vriend, dus enig ensceneren was mogelijk geweest).
Maarja, wijsheid achteraf.
Dus: ben je ergens waar jij fotografisch je ei kwijt kunt, bedenk dan eerst even wát je precies wilt doen. Geen plan gemaakt? Evalueer dan tussentijds even je foto’s en borduur voort op je beste foto.