Mijn eerste serieuze camera woonde in een luxe leren fototas. Hij had een extra UV-filter, ter bescherming van het glas. Toen ik hem verkocht, stond in de advertentie: geen gebruikssporen. Mijn huidige camera hangt achteloos langs mijn zij en knalt en passant tegen van alles aan. Hij zit derhalve onder de krassen en butsen. Wat is er in de tussentijd gebeurd?
Mijn relatie met mijn camera is flink veranderd sinds ik begon met fotograferen.
Ooit adoreerde ik mijn camera: ik was ervan overtuigd dat dat ding alles kon en behandelde het apparaat derhalve als een soort halfgod. Die camera, die moest er immers voor gaan zorgen dat ik mooie foto’s ging maken. Terwijl ik amper kon fotograferen. Ik had nauwelijks meters gemaakt. Laat staan foto’s.
Dure tas
De camera ging mee in een veel te dure tas, die ik had geïmporteerd uit de VS waarbij ik me pas achteraf realiseerde dat ik dus een flink bedrag aan import moest betalen. Mijn camera blééf ook vaak in die veel te dure tas trouwens.
Gaandeweg richtte ik mij steeds meer op straatfotografie. In een blog van Eric Kim las ik dat cameratassen je ervan weerhouden om te fotograferen. Die camera, die moest je volgens hem gewoon in je hand houden, klaar om een foto te maken zodra het moment zich aandient.
Die tas ging de deur uit
Ik kocht een kleinere camera en een klein polsbandje dat ik kon vastmaken aan de camera. Ik boeide mezelf dus vast aan die camera. Fotograferen was nu het devies.
En ineens was de camera verworden tot een middel – míjn middel – om de wereld vast te leggen.
Die camera in de fototas was geen middel, maar was al die tijd het doel. Het was een imago, een plaatje voor de buitenwereld: kijk mij eens fotograaf wezen met deze dure apparatuur. Hopend natuurlijk dat dat plaatje op mij zou afstralen en ik als door een wonder ineens ook goed zou kunnen fotograferen.
Maar zo werkt het dus niet bij mij.
Inmiddels heb ik weer een wat grotere camera, en heb ik straatfotografie achter mij gelaten. Mijn camera hangt nu middels een schouderband langs mijn zij. Als vrienden ermee willen fotograferen dan juich ik dat toe. Dat was vroeger wel anders… En afgelopen week liep ik ermee op het strand, bij windkracht 5. Het zand vloog om mijn oren en in mijn camera. Jammer dan, want ik wilde fotograferen. En dus woonde de camera terwijl ik liep onder mijn trui. Erg lekker liep het niet.
Maar ik fotografeerde dus wel. Bijvoorbeeld dit beeld:
Had ik niet gedaan als ‘ie in een cameratas had gezeten. Ik heb trouwens ook geen UV-filter meer om het glas te beschermen. Mijn camera is nu een gebruiksvoorwerp, geen museumstuk. Ik ben nu trots op de flinke gebruikssporen, ze laten zien dat ik veel fotografeer.
Is het dan erg om voorzichtig met je camera te zijn?
Dit blog is geen hetze tegen cameratassen. Niks mis mee als je er eentje hebt, en jij wél zuinig bent op je spullen. Zolang het je creativiteit maar niet in de weg zit en die tas geen drempel vormt om te fotograferen.
Want je camera staat ten dienste van jou, en niet andersom.