Overal laat je sporen na van jouw karakter. Vooral thuis, maar ook in je auto. Matthew Casteel maakt daar gretig gebruik van: hij toont geen portretten, maar juist auto interieurs. Zijn serie is een voyeuristisch inkijkje in het leven van anderen.
Fotofestival in Arles
Ieder jaar ga ik naar het fotografiefestival in Arles, Frankrijk. Deze week hoorde ik dat – voor het eerst in 50 jaar – de aankomende editie in juli niet doorgaat. Geen verrassing natuurlijk, maar alsnog zonk mijn hart in mijn schoenen. Arles is mijn jaarlijkse fotografie-rush. In 4 dagen bekijk ik samen met mijn zus ruim 70 exposities verspreid over een poppig Frans dorpje. Tussendoor houden we onszelf op de been met espresso (in de ochtend) en witte wijn (in de middag). De meestal verzengende hitte drijft ons als vanzelf de koele exposities binnen. Soms blijven we daar onnodig lang hangen omdat de airco het zo goed doet.
Maar ik dwaal af.
Vorig jaar was ik er dus ook, in Arles. Ik noteerde namen en maakte foto’s van fotoseries die ik interessant vond. Zo ook die van Matthew Casteel. Al bijna een jaar stond dit blog op mijn ideeënlijst. Nu ik weet dat ik dit jaar niet naar Arles ga, duik ik nostalgisch terug in de tijd. Dus nu is het tijd om over deze fotoserie te schrijven.
Oorlogsveteranen
Casteel wilde graag Amerikaanse oorlogsveteranen fotograferen en zag de portretserie al voor zich.
Hij bezocht daarom diverse veteranen thuis en fotografeerde ze. Maar het resultaat was niet naar zijn zin:
The pictures I was making, they felt quasi-journalistic, and they didn’t really say anything.
Via LensCulture
Al die tijd had hij zijn echte fotoserie al binnen handbereik. Casteel werkte namelijk als ‘valet parker’ bij een ziekenhuis: hij parkeerde daar auto’s van bezoekers. Zo ook die van talloze veteranen.
Hij begon hun auto interieurs te fotograferen, terwijl hij op de plek van de bestuurder zat. Hij deed dat vluchtig, want hij was gewoon aan het werk.
De resulterende beelden leggen karaktereigenschappen bloot. Chaotisch, opgeruimd, levend in het verleden of vastgrijpend aan een religie. Hoe langer je naar de foto kijkt, hoe meer je ziet. En hoe meer je denkt te weten over de eigenaar van de auto.
Het is goed om met een plan te beginnen (zoals de portretserie van Casteel) maar minstens zo belangrijk is dat je je blik niet afsluit voor andere wendingen. Zoals de auto interieurs.
Mijn auto interieur
De binnenkant van mijn auto is wezenlijk veranderd sinds ik de auto deel met mijn vriend. Voor zijn komst lagen er geprintte Powerpointpresentaties, hele fotoseries, een arsenaal aan zonnebrillen en lege Mentos kauwgompotjes. Na zijn komst liggen servetjes in het dashboardkastje en verdwijnen die lege kauwgompotjes telkens op mysterieuze wijze. Op dezelfde plek ligt nu een klein flesje desinfecterende gel. En verder is het heerlijk opgeruimd.
Onze achterbak ontrekt zich vooralsnog aan deze transformatie. Daar huizen een veiligheidshelm en -schoenen (voor mijn werk) een overall (die ik al lang niet meer nodig heb), een drietal sjaals (idem) en twee paar skates.
Hoe zou iemand anders jouw auto interieur interpreteren?
Of de inhoud van je koelkast?